Pasta fresca e garganelli

Vrijdag heb ik voor het feest van de school van mijn kinderen een verse pastaworkshop gehouden.

Hierboven een garganelli-kam (ze zijn de geribde cilindertjes), samen met een nestje spaghetti alla chitarra en handgemaakte orecchiette. De eerste twee soorten worden gemaakt met zachte tarwemeel en eieren (een ei per persoon en zoveel meel als de ei trekt om een ietsje hard balletje te maken). De orecchiette, die typisch uit Puglia komen, zijn gemaakt met harde tarwe en water, heel lang gekneden, en het deeg is ook stevig en hard. Ze eten ze daar met de broccoli-actige bloemetjes van een raapsoort.

Voor iedereen heb ik ook een olijfolie proeverij gehouden en voor de ouders een wijnproeverij met een rij flessen per regio van herkomst geordend. Ik heb daarmee een reeks wijnen die ik bij de volgende proeverijen wil ontkurken en ik heb zeker twee hele goede voor de Witte wijnen uit het zuiden die over een paar weken wordt gehouden bij het Istituto.


Zo te zien iedereen heeft het kunnen waarderen, ik heb maar een hele fles nog dicht overgehouden en zeker het dubbele van de lege fles van hierboven.

Let op je olie (olijfolie)

Maandag heb ik 12 van de beste 100 extra-vergine olijfolieen van Italie mogen proeven. En niks zo leuk om aan tafel met een 5-tal olieproducenten die het over het vak hebben en zich beklagen over de dure troep die in Nederland verkocht wordt.

Vandaag krijg ik van een relatie een link naar deze leerzaam filmpje ven Keuringdienst van Waarde. Zeer leerzaam, maar onvolledig.

http://sites.rvu.nl/page/674/nl

Waarom is Italiaanse olijfolie dan beter dan de Spaanse? Niet (alleen) omdat Italians do it better, vooraal omdat de wetgeving strenger is. Maar in Spanje, en zeker met de supergrootschalige olijfteelt in Andalusie, kunnen ze zich die strengere wetgeving wel permitteren? In Italie misschien ook niet, maar bij ons zijn de consumenten bewuster, want tot kort geleden in de 17 olijfolie producerende regio's van Italie iedereen had eigen olie of familieolie op tafel.

Dus hoe een lekkere olijfolie hoort te smaken weten wij Italianen nog steeds.

Daarom neem ik elke jaar met de vakantie onze eigen olijfolie mee, en is het een slechte jaar geweest, dan koop ik wat in van de buurvrouw die meer bomen heeft.

In Nederland zijn er een aantal zeer goede olijfolie handelaren:

Manfred Meeuwig aan de Harlemmeerstraat in Amsterdam en Antonio Laurora van Elaion zijn mijn favorieten, vooraal omdat de heren heel erg veel over hun product weten. Vraag ze maar.

Dit was de setting van mijn olijfolieproeverij in juni vorig jaar. Dankzij het zonnetje lijkt het bijna Italie, ook al was het Brabant.

We hebben een stuk of 7 soorten olijfolieen geproefd, waarvan een paar zeer zeldzaam en eentje die niet te koop is (van mijn eigen olijfboomgard in Ofena, exclusief voor het gezin).

Ik ben wel met een gemene streek begonnen: het proeven van een Spaans supermarkt olien, van het soort waar alleen vanuit de prijd ik weet dat de zuurgraad ervan met talcum is bijgesteld. Want een olijfolie verdient het predikaat extra-vergine alleen als het een zuurgraad van minder dan 1% heeft. In Spanje en andere landen is het toegestaan het gebruik van talcum als middel om die zuurgraad kunstmatig te verlagen.

Daarna konden de aanwezige dames het verschil met goede olieen proeven. En de geuren. En de hapjes.

Echt een leuk middag.