Gisteren dus was het zover, onze wijnles met visdiner gekookt door chef Antonella Barbella. Erg lekker en gezellig, maar dat wisten we al. De gedachte was om met vrienden en oud-cursisten (de grens tussen de twee begint nogal vaag te worden) een diner te maken met die overheerlijke gerechten die restaurant-technisch niet om er aan te beginnen zijn, en die je toch het beste voor een groot groep maakt, dus een zondagdiner is ook weer niet geschikt.
We zijn begonnen met een heerlijk crostata di spinaci e ricotta in de tuin, samen met bruschette ai peperoni en een aperitiefje van Cinzia.
We hebben ook gelijk een veelbelovend Viogner uit Toscane ontkurkt, resultaat van de eerste oogst van een wijngaard die pas 4 jaar geleden is geplant. Nu wie mij kent weet het dat ik nogal wantrouwig ben met dat soort experimenten: waarom in Bacchusnaam Viognier in Toscane gaan planten, waar ze toch voldoende interessante eigen druifsoorten hebben? Maar, eerlijk is eerlijk, het is toch een veelbelovende wijn geworden met een interessante structuur, naar omstandigheden, en het kan alleen maar beter worden. Als het maar niet de zoveelste wijn wordt die zoveel aan zoveel andere wijnen lijkt, zonder eigen persoonlijkheid en alleen een makkelijke smaakje voor de borrelende consument, want daar zit echt niemand er op te wachten (Nu, en dit heb ik het ook weer gezegd).
Daarna binnen, aan tafel, met eer zeer lastig te combineren voorgerecht: rolleties van gegrilde courgette met een vulling van ricotta en zalm met dille. Dus groente, het bittertje van gegrild, ricotta en venkelachitge kruiden, zo ongeveer alles waar ze je bij de sommelieropleiding waarschuwen dat het moeilijk wordt om een wijn voor op te zoeken, en nu allemaal tegelijk. De rolletjes waren aan zich geweldig, hen net er eentje nog koud vanochtend gegeten als ontbijt, maar we hebben het wijselijk op een glas water gehouden. Want ook de bijpassende gekonfijte tomaatjes in een brood met kruidenkorst vroegen om een wijn met meer structuur een pit, zoals bijvoorbeeld de Pinot Gris die volgde, alleen moest je kiezen voor de volgorde van gerechten of die van de wijnen, en bij zoveel geweldige gerechten was de keuze snel gemaakt.
Daarna een Verdicchio di Matelica Riserva geopend. Iedereen kent de Verdicchio dei Castelli di Jesi, maar dit broertje, uit een ander, kleiner gebied, is voor mij de echte oer-Verdicchio. Hij bod een goed tegengewicht aan de gefrituurde kabeljauw in een korstje van bierbeslag met een rauwe tomatensaus, en ook de langverrwachte nonna-gerecht van Antonella: kleine ansjovisies die ze twee uur lang ontgraat heeft, maar liet de staart aan elkaar, om ze vervolgens te vullen met een mengsel van pecorino en kruiden en daarna te frituren.
En daarna garnalen en kreeftjes, en inktvissen met een Marsala-saus, en dan nog de romige voorgerechten, een mosselen met bruinebonen en een andere van Mosselen in een fantastisch tomatensaus, en ik vergeet zeker nog een paar dingene, maar toen waren we al bezig met de Pinot Grigio, een wijn die dankzij een lichte maceratie op de schillen een ietsje oranje-achtige tintje had en die ook erg goed tegen de Marsala-saus kon.
En toen hebben we een rosato uit Piemonte nog geproefd, van dezelfde producent van, hoe heb ik het kunnen vergeten, de Erbaluce di Caluso die wij als allereerste wijn aan tafel hadden geproefd en die Rosato deed het zo ontzettend goed met het hoofdgerecht, sedani rigati meet een saus van
moscardini, kleine inktvisjes die je tegenwoordig ook bij de Albert Cuyp of de horeca-groothandel kan vinden, die moscardini verdronken dus in Trebbiano d' Abruzzo met een creme van gele paprika's, rosmarijn en gerastpe
pecorino.
Daarna, was het tijd voor een bescheiden dessert, tarallucci met anijs en ook gevulde tarallucci met jam van Montepulciano druif en mijn kweeperenjam, en nootjes. Met een Grappa monocèpage van Schiava rossa (grazie Marco, het was je verjaardagcadeau inderdaag, geweldig) en caffè, en dan nog een thuisgemaakt
nocino in een grolsch-fles met beugel, want tja, het is gewoon een zeer geschikte fles om thuisgemaakte lekkertjes in te doen. En dan nog lekker kletsen in de tuin en toen even opruimen en vanochtend moet ik straks de pannen aanvallen, maar het was het erg de moeite waard, en als mijn man daar niet te veel bezwaar tegen heeft dat wij het thuis doen, dan doen we het nog een keer.
Wil je op de hoogte blijven, laat het ons weten op barbara@madrelingua.com
