Recept van de hartige minicakes en wijnen van gisteren

Krachtige witten wijnen uit het Zuiden, was de thema van de les. Tja, wit, wat noem je nou wit?

Gisteren, heel knus bij elkaar en veel handiger, hebben we geproefd in de keuken van het Istituto met een mooie uitzicht op de tuin, wat op een donkere, druilerige dag altijd een verademing voor mij is, al dat groen zien. Op deze manier kon ik ook de kokende pasta alle sarde beter in de gaten houden en afruimen was ook een kwestie van 2 minuten.

Het was een interessante les met moeilijk te combineren gerechten en een paar ongewone wijnen, die toch allemaal goed samen bij elkaar vielen. Daarmee hebben we ook iets nieuws geproefd en geleerd over de Italiaanse wijnen. Ik was, eerlijk gezegd, een beetje bang voor de reacties, maar gelukkig ging het ook om een groep van oude rotten, geen nieuwe cursist in de groep en de rest kent mij inmiddels. Met nieuwe cursisten weet ik niet of ik het op dezelfde manier had gedaan.

We zijn begonnen met wat ik een test-wijn noem. Het gaat meestal om een commercieel bedachte wijn, meestal niet extreem duur en die je in eerste instantie op een terras proeft en denkt: lekker wijntje toch. Maar ja, als je op wijnles zit, neem je naar een tijde geen genoegen meer met de lekkere terraswijntje. Want die worden vooral gekocht vanwege de prijs en beschikbaarheid en niemand die het van tevoren proeft.

Dus deze Catarratto-chardonnay was lekker, maar niet meer dan dat. Als eerste wijn was het wat minder gekoeld dan de anderen en daardoor konden we met Rene en een paar andere oplettende cursisten een bittere nasmaakje proeven. Niet erg, maar ook geen schoonheidsprijs. De geur van chardonnay was in het begin erg aanwezig, waardoor sommigen bijna dachten dat het om een zoete wijn ging.

Persoonlijk vind ik- en dat weet een beetje iedereen die mij kent, inmiddels - dat chardonnay in Sicilië verbouwen zonde van het areaal is. Ze hebben van die leuke, eigen druifsoorten, zoals Catarratto, Grillo (hebben we vorige week geproefd) en Inzolia, dat niet anders is dan wat elders Ansonica heet, waarom in godsnaam chardonnay? Niet dat ik iets tegen chardonnay uit het zuiden heb, integendeel, ze kunnen ontzettend lekker en knap gemaakt worden tegenwoordig, met van die leuk klinkende benamingen als chardonnay barricato (en je klinkt opeens als de slimme broertje van meneer Parker). Maar ik kan niet negeren dat het een mode en marketing verschijnsel is, en daardoor bijna op zijn retour.

Het is eigenlijk heel simpel, want de willekeurige consument heeft vaker over chardonnay gehoord dan over inzolia. En als je iets vaak genoeg hoort, ga je sneller denken dat er een reden voor is en ga je het sneller kopen en ook nog lekker vinden.

Het is net als de mop van Fokke en Sukke die een last-minute reisje zoeken en bij het reibureau zitten:" Ja, we hebben recent heel erg over de Hoorn van Africa gehoord, is dat misschien een optie?" Precies hetzelfde proces: "ja, ik heb erg vaak het over chardonnay gehoord, zal vast lekkerder dan de rest zijn". Mooi niet dus, maar bij die tijd waren gidteren het boordje salame en het schaaltje aubergine in tomatensaus op en het was tijd om een andere wijn te openen en stoppen met oreren.

Ik heb dus Irene 2004 van Terre del Grico geopend (als je hierop klikt kom je bij de technische beschrijving, en ja, er staat er echt: het kan rustig tot 10 jaar rijpen), een wijnbedrijf uit Salento die principieel erg eigenwijs te werkt gaat. Sommige deelnemers dachten aan port of Marsala bij het eerste contact met de geur van deze wijn en zijn opvallende amberkleurig geel. Naast de chardonnay en garganega-druif, zat er in deze wijn een typisch Salentijnse druifsoort, de
Bianco di Alessano (klik erop en je leest meer).

Daarna zijn we overgestapt naar een Vermentino di Sardegna van Gostolai, een wijnbedrijf in Oliena (klik om het op de kaart te zien) die een heel terughoudend en stugge neus had, om het meteen erna te vergelijken met een Vermentino di Sardegna van Argiolas, die lichter van kleur was en een overweldigende geur van eerst dierlijke elementen, en meteen daarna van amandel, citrus en appel. Heel intense geuren.

Wie een paar weken terug de Vermentino di Gallura in het kader van de les over de vulkaanwijnen had geproefd, kon meteen het verschil proeven. Gallura was achter in de mond aanwezig en de mineraliteit uitte zich in een grote speekselproductie precies achter de kaken. Argiolas was gisteren veel meer in het midden van de mond te waarnemen, en de mineralen waren minder aanwezig. en zodoende hebben we het ook over terroir gehad.

Een goede tegenwicht met de eerste moeijlijke gerecht van de avond (de cake-jes met prei en tomaatjes waren inmiddels ook allang verdwenen, en de focaccia moest ik even redden want er kwam dan ook een room van mascarpone, blauwe kaas en knoflook om erop te smeren): de Siciliaanse specialiteit Pasta con le sarde, hier een recept in het Nederlands.

Pasta con le sarde is bij voorbaat moeilijk te combineren met wijn vanwege de wilde venkel (ik had het uit diepvries) die een zeer sterke anijs-achtige smaak heeft. Iets die je papillen verdoofd en dan ruik je en proef je bijna niks meer. Nou, met de Vermentino is het goed gegaan, hoor.

Het volgde weer een Gostolai, weer iets die een beetje gemaderiseerd leek, ma na de Irene was deze helemaal ingeburgerd, en toen hadden we nog een kwartiertje de tijd, en het was gezellig praten, dus we hebben toch een extra fles ervan geopend. Het heet Rosa 'e Monte, of Bergroos in goed Nederlands, geen denominatie of het moest tafelwijn zijn, wat een goede aanleiding was om over denominaties te praten, wat ze precies betekenen en waarom sommige geweldige wijnen het toch zonder doen.

Dit allemaal onder het genoot van een gedeconstrueerde cannolo siciliano, met een vulling van zoete ricotta, pijnboompitten en rozijnen (sucade was op) en citroenzest.

En toen was het zo laat dat we een laatste vermaning kregen, de tafel snel afgeruimd hebben, en weg waren we.

Recept hartige minicakes
Voor 15-18 cakes (muffin vormpjes van silicon, gebruik ik)

Basisdeeg:
160 gr. tarwebloem,
3 eieren
100 gr. geraspte kaas
1,2 dl plantaardige olie
0,8 dl melk
1 theelepel bakpoeder
zout en peper naar smaak

Dit basisdeeg kun je op smaak brengen met alle soorten groente, vlees, vis, wat je maar wilt. Geweldig om restjes uit de koelkast te ruimen. Gisteren heb ik alles in het kookapparaat gemixt samen met prei in stukken, en gegarneerd met een mini-tomaatje met stengel (erg decoratief, een klassiek onder de foodbloggers, maar ja, dan verbrand hij in de oven, dus fotograferen vooraf, graag).

Andere favoriete combinaties bij ons thuis zijn:
-zalm en wasabi
-courgette, met of zonder spekjes
-restjes tonijn die mijn zoontje zo graag vanuit blik eet, en laat het altijd de helft liggen, jam wat doet een mens met een halve blik tonijn? In de cake, natuurlijk
-ansjovisfilets en knoflook
- zie maar wat je hebt liggen.

Leg de deeg in muffin vormpjes voor de minicakes, of in een grotere vorm voor een grote cake in plakken, doe het in warme oven op 170-180 graad. $0-45 minuten voor de minicakes, 55-60 minuten voor een grote cake.

Recepten van de hapjes voor vanavond

Volop aan het koken voor vanavond, want we hebben de proeverij van Krachtige witte wijnen uit Zuid Italie (tussen 19 en 21 uur bij het Italiaans Cultureel Instituut aan de Keizersgracht 564, Amsterdam).

Ik heb vorige week lekkere wijnen ontvangen van Piet Dooijewaard, een erg leuke importeur en collega-sommelier die vanuit Ermelo Nederland voorziet van prachtige wijnen. Hij komt ook volgende week kijken bij de les over Bubbels. En we hebben ook nog de Vermentino di Gallura van Argiolas, niet te vergeten.

Ik ben gisteren begonnen met een focacciadeeg, gemaakt met:
Deeg
1 kg. tarwemeel voor Focaccia en Pizza van Molino Grassi
600 gr. water
1 gram droge gist van de Dirk (ja, zo weinig, het is geen fout)
2 eetlepels extravergine Olijfolie van Eleonora Tonini
1 klein eetlepels zout
Bakken
1 takje rosmarijn
enkele korrels grof zout

Meng het gist met een beetje warme water in de kom van een keukenmachine en als het goed opgelost is voeg de ingrediënten voor de deeg toe. Laat goed mengen in de machine voor 10-15 minuten (ik heb afwisselende de functie 'pulse' gedaan, maar ook de centrifuge op alle kracht voor een minuut. Kortom, doe maar wat terwijl je met iets anders bezig bent, zo doe ik het tenminste.

Leg de deegbal in een bakplaat bedekt met bakpapier. Met de vingers probeer het snel en lichtjes te drukken tot een platte vorm. Leg erop een natte theedoek (goed afgespoeld van tevoren, je wilt niet een focaccia met wasverzachter aroma hebben).

Laat in een koude oven staan voor enkele uren. Voor het slapen gaan haal de theedoek weg, leg een stand voor de bakplaat de grill en leg erop de natte theedoek, zodat het de deeg niet aanraakt, maar het voorkomt uitdroging van de korts. Laat de hele nacht staan.

Tijd is het meest belangrijk ingrediënt voor deeg, denk eraan. Om een lekkere smaak te krijgen moet gist deeg de tijd krijgen om te rijpen. Ik doe alles met de machine zodat het bijna geen werk is om de deeg te maken, en daarna vergeet ik het tot het klaar is om te bakken. Rijpen geeft kans aan de enzymen om de gluten te bewerken, waardoor de deeg niet alleen lucht binnen kan krijgen, maar ook de smaak kan ontwikkelen (en dat is nou het verschil met fabrieksbrood, waar men enorme hoeveelheden snelle gist aan toevoeg, om een brood te krijgen die nergens naar smaakt, waardoor al die hippe toevoegingen, van zaden, karamel om de bruine gloed en andere oneigenlijke ingrediënten).

Haal het uit de oven terwijl je de oven aanzet tot 170-180 graad, haal een takje rosmarijn uit de tuin, was het en leg het bovenop de focaccia. besprenkel met enkele korreltjes zout en doe het weer in de oven voor ongeveer 1 uur. Ik doe altijd het ovenalarm om 45 minuten en dan ga ik kijken, maar meestal is het rond het uur.

Dus als je een hard werkende mens bent, maak snel het deeg ' s ochtend terwijl je op je koffie wacht, leg het in de oven en ga naar je werk. s' Avonds onder het koken en afruimen doe je de theedoek een stapje hoger.

s'Ochtends rosmarijn en zout toevoegen, oven aanzetten,. ga verder met je routine van douchen, scheren, aankleden, ontbijten en voor je weg gaat doe je de oven uit en laat de focaccia buiten de oven afkoelen. s' Avonds haal je een lekkere kaas en worst, een bakje tapenade, of zoals mij pureer je even met de stafmixer gelijke delen van mascarpone en blauwe kaas, een slaatje erbij, lekkere wijn en klaar.

Hou je lekker veel tijd om deze hartige cakejes met prei en tomaat te maken.

Recept: gnocchetti sardi alle verdure en gestoofde lam, tribale tradities en meer

Zoals beloofd de recepten van de twee grote gerechten voor de les over Siciliaanse en Sardijnse wijnen van gisteren.

Ik zal beginnen om te zeggen dat in de boerengerechten uit Zuid Italië we een paar vaste regels hebben waar alles om draait, dus je kan zelf thuis improviseren rond bepaalde smaakcombinaties. In feite, geen van beide recepten is een bestaand, bekend gerecht, ik heb maar wat gedaan met ingrediënten die te mooi waren om in de winkel te laten liggen, om te beginnen met de snijbieten, die ik gewoon prachtig vind.

Gnocchetti sardi alle biete e ricotta salata
Ik ben begonnen met gnocchetti sardi van De Cecco, een pasta formaat die in Nederlands minder gangbaar is. Het werd vroeger thuis met de hand gemaakt en de ribbetjes werden verkregen door ze over een houten mal op te rollen. Zodoende kan de pasta ook aan de binnenkant goed garen.

Pasta (die door de zetmeel een zoetig gerecht is) combineert goed met (bittere) bladgroente, maar je moet er ook iets vets bij doen. Een combinatie zou kunnen zijn met salsiccia, de verse, grofgemalen worst, of met spekblokjes. Deze keer heb ik voor een vegetarische versie gekozen met harde, gezouten ricotta en heel veel olijfolie, maar had wat mij betreft wat smeuiger gekund.

Als je bladgroente maak, een goede en klassieke combinatie is met knoflook en desgewenst scherpe peper. Deze laatste koop ik vers en laat ze op een schaal in de serviesvitrine drogen, dan zijn ze ook nog decoratief.

Fruit in 3 eetlepels (of meer) extravergine olijfolie een teen knoflook en na 1 minuut 1 stukje van 1 cm. scherpe, gedroogde pepertjes. Ik gebruik een grote wok met deksel, want blad groente heeft de neiging om veel ruimte te nemen in het begin, maar dan slinkt hij ook snel. Normaal gesproken zou ik ook enkele ansjovisfilets er aan toevoegen, maar ik wist het gisteren niet zeker hoe het met vegetariërs was gesteld). Als je het doet met worst of spekjes, dan moet je het hier toevoegen en eventjes laten meebakken tot het gros van de vet een beetje gesmolten is. Voeg daarna de bladgroente (of overige groente, aubergines, paprikas en cougettes kun je ook op deze manier doen) in stukken (voor de pasta had ik alles klein gesneden in een keukenmachine), meng alles goed, met eventueel zout naar smaak, zet er de deksel op en laat langzaam stoven tot alles gaar is.

Kook de pasta in ruim gezouten water (1 liter per 100 gr. pasta, een normale portie met iets eromheen is zo een 70-80 gr. droge pasta, grote eters of eengerechtsmaaltijden kunnen ook 100 gr. hebben) en als het nog net ietsje te al dente is, laat uitlekken en met een beetje van de hangende water zet het in de wok met de groente en eventuele varkensvlees erin. breng op smaak door alles goed roeren tot de pasta haar laatste restjes hardheid verloren heeft, proef of het goed zit met zout en eventueel peper, en serveer onmiddelijk, met eventuele ricotta salata of pecorino-kaas erop, in flinterduinne plakjes of grof geraspt.

Pasta spinaci e ricotta
Een klassieke combinatie met groente is ook pasta met spinazie en verse ricottakaas. De spinazie maak je precies zoals boven beschreven, alleen ga je ze niet klein hakken, desnoods een beetje met je handen de allergrootste bladen scheuren. Voek ook een vleugje nootmuscaat in plaats van de scherpe peper, en op laatst ricotta en een beetje peper.

Ook voor de lam heb ik het niet te ver van huis gezocht. Sardinië is, net als mijn geboortestreek Abruzzo, een land van schaapherders tussen wilde, ontoegankelijke bergen en de zee waarvandaan de Saracenen als piraten vroegen kwamen plunderen, en het is dus niet raar dat sommige van onze tribale gewoontes erg op elkaar lijken (sluit je dochters thuis tegen de piraten is er eentje, zou ik zeggen).

Over die broederschap in de geest van de schapen, er is een prachtig voorbeeld na de aardbeving van L' Aquila geweest. In Sardinië bestaat een traditie genaamd sa paradura: als een herder zijn kudde door ongevallen, diefstal of ziekte verlies, gaan alle andere herders een van hun schapen afstaan tot hij de kudde weer voor elkaar heeft. In de rest van de tijd zitten dezelfde herders elkaar de hersenpan inslaan om een uit de grens gelopen schaap aan elkaar te ontfutselen, maar nood is nood en daar heb je regels en sociale controle voor. Na de aardbeving hebben dus de herders uit Sardinië 700 schapen aan de collega's in Abruzzo geschonken.

Hier een video over de donatie aan l' Aquila, ik vond erg aandoenlijk een zin van de herder Gigi Sanna, een van de initiatiefnemers: dat dit gebeurde vroeger dus niet alleen bij rampen en ongelukken, maar ook wanneer een herder uit de gevangenis kwam en weer aan het werk geholpen moet worden. De herders vriendschaptradities als reclasseren. De herders in Sardinië werden om de haverklap gearresteerd omdat ze als bannelingen tegen de Staat onderdoken, of aan andere subversieve activiteiten mee deden rond de eenwording van Italië en daarna. Beetje als de Corsicanen het nog steeds doen.

Stoofschotel van lam
Bij ons, wat je er maar ook verder doet, gaat lamsvlees samen met rosmarijn en knoflook. Van die liflapjes bedacht door chefs en deftige huisvrouwen zijn we herders niet van gediend.
Fruit in een ruime pan met een dikke bodem en een goed sluitend deksel, als je eentje van aarderwerk hebt, een coccio is het nog beter, je gebruikelijke bodempje olijfolie met knoflook, scherpe peper een een grote verse tak rosmarijn. Fruit het vlees in dobbelstenen in, blus met 1,5 glazen wijn (met lamsvlees maakt niet uit of je rood of wit gebruik, en ik gebruik het liefste mijn Cerasuolo van Montepulciano d' Abruzzo, de rosé versie, maar let op, die van de wijn is al een van die verfoeide, moderne vernieuwingen van de welvaartsmaatschappij), breng op smaak met zout, doe er de deksel op en laat langzaam stoven. Wordt het te droog, voeg een beetje water toe.

Serveer met bladgroente (net zoals bij de pasta boven, maar zonder pasta), aubergine of paprika's. Je zou de aubergine en de paprika (en/of) ook samen mee laten stoven, maar dan moet je de wijn niet gebruiken.

We hebben bij dit lamsschotel de Siciliaanse Nero d' Avola bij gedronken, maar ook de Monica of Cannonau di Sardegna waren er niet verkeerd geweest.

Wijnles: Wijnen uit de Italiaanse eilanden, 27 juli 2011

Morgenavond bij het Italiaans Cultureel Instituut vindt plaats onze nieuwe Italiaanse wijnles, met als thema de wijnen uit de Italiaanse eilanden.

Ik had in eerste instantie een onevenwichtige keuze met veel uit Sardinie, inmiddels heb ik het een en ander veranderd. Maar de oorspronkelijke reden is dat de meeste cursisten komen vaker dan ene les, en ik heb al wat Siciliaans geschonken tijden de Vulkaanwijnen les van 2 weken geleden, en dat ik nog iets opzij moet leggen voor de thema Witte wijnen uit het zuiden van vorige week. en Sardinie heeft veel bijzondere wijnen die helaas te weinig bekend zijn in Nederland.

De 4 kernwijnen ziet u in de foto, maar omdat een mooi groepje is, ik zal vast en zeker een of twee van mijn verassing wijnen ontkurken.

Ik heb een mooie stuk lams gekocht om een stoofpotje te maken, gnocchetti sardi die ik met groente e harde ricotta-kaas ga maken en nog iets met aubergine. Een bijpassende menu dus.

Bijzonder trots ben ik op de Ansonica dell' isola d' Elba die al in Italië bijna onmogelijk te krijgen is, laat staan Nederland. De koerier heeft het netjes op tijd geleverd.

Het is een volle groep, maar ik kan altijd een paar mensen extra erin plaatsen als u dit mij van tevoren laat weten. Voor volgende week heb ik ook nog 3 plaatsen. U kunt mij bellen op 0647 254 144.

A domani.

Visgerechten en de vismarkt

In Wieringen, tussen Pasen en oktober, kan men elke zaterdag bij de verse vismarkt de vangst van de week kopen (en tegen ontzettend aardige prijzen ook). Kijk op http://www.versevis.nl/ voor alle informatie.

Ik ga er geregeld een keer per seizoen, met een grote koeltas, koop van alles en thuis sla ik het in de diepvries. Zo ook afgelopen zaterdag met mijn vriendin Marta, omdat zogenaamd een leuk uitje voor de kinderen was.

Ik heb er een kilo langoustines, een oud specialiteit van mijn vader zalige, dus ze eerst urenlang marineerde in een mengsel van broodkruim, olijfolie, zout en weet ik wel nog wat, om ze daarna de grillen. Daarna wat platvis, want mijn oudste heeft bij een vriendje gebakken schol of iets dergelijks gegeten en sindsdien wilt hij niks anders en heeft ook precies uitgelegd hoe moesten we het voor hem maken (in paneermeel wentelen en bakken. Ook pijlinktvis, waar ik dol op ben want het heeft geen graat, en daarna een bak mosselen en wijting altijd goed als je kibbeling of zo wilt maken.


voor een euro extra per kilo wordt het voor je ook nog vakkundig schoongemaakt door een ploeg gepensioneerde vissers. Eigenlijk toe we er waren, was de manneploeg koffie aan het drinken en de enige die werkte was een mevrouw. Ik wou het van haar leren, maar ze zijn dat ze het 15 jaar als beroeps had gedaan, om mij niet te intimideren. Pijlikntvissen heb ik er ook bergen van schoongemaakt in het restaurat van mijn aouders, waar ze vaste onderdeel waren van de Frittura di pesce

Kortom, ik heb de hele weekend vis gegeten, met mijn schoonouders waar we de langoustines alla catalana deden, stoomgegaard en daarna samen met rauwe tomaten in blokjes, flinterdunne ringetjes ui, olijfolie, zout en peper, en goed mengen, dit op zaterdag.

Of zondag kregen we de neef van mijn man met gezin en daar heb ik een brodetto di pesce , een vissoep zoals we bij de Adriatische kust maken, deze keer in een versie zonder tomatensaus maar wel saffraan. en daarbij heb ik er brood in de oven voor gemaakt. Ik had nog een halve bol zelfgebakken brood van harde durumtarwe, zoals ze bij Altamura in zuid Italië maken (de pane di Altamura is dan ook een begrip en ik heb jaren geleden het recept ontfutseld aan signor Natale). Je neemt een wat oudere brood met korst, snij je het, leg je het in een bakplaats, besprenkel je het met olijfolie, zout, knoflook en verse rosmarijn en laat je het op 160 graad onder de grill krokant baken, om op de boden van de kom te leggen eer je de vissoep boven uitlepelt, met kooknat en al.

Het si alleen alles op, en omdat volgende zaterdag mijn zoontje gaat (hopelijk) afzwemmen bij oma in Drenthe, ik geloof dat ik het pas over twee weken het weer kan doen. Precies goed om de diepvries een beetje leeg te halen.

We hebben erbij een fles Fiano di Avellino die over was gebleven van de vorige les, en een Bombino bianco di Puglia.

Wijnen van de vulkaan die wij gedronken hebben

Vorige week bij de les wijnen van de vulkaan waren oude bekenden aanwezig, en nieuwe, die wel vinoloog waren, dus een competente groep.
Iedereen was toch blij verrast van wat allemaal valt te proeven in wijnen uit vulkanisch gesteenten (denk aan bazalten, graniet, vooral in Sardinie, en zwarte zand zoals bij Etna, maar ook aan die gebieden ver weg van het Vesuvium waar toch de wind, eeuwen en eeuwen geleden - we spreken hier op een schaal van tienduizenden en miljoenenjaren - de as van de erupties heeft weggewaaid).

Je hoeft dus niet per se een (actieve) vulkaan in de buurt om een vulkaan in de wijn te proeven.

En wat proef je dan?

"Is dat wiet, wat ik ruik?"
"Ja, echt waar, hoe kan dat nou?"

Het was salie, en dat is dan nou logisch, want het ging om de eerste wijn van de avond, een Soave doc van 2009 uit Veneto, genaamd Suavia. Waar salie een van de typische geuren is, mits we het hier over een goede Soave hebben, en niet van die flut-wijntjes met soave in hun naam die je wel vaak op de supermarkt treft.

We hebben verder iets die leek op gerookte hout in de Karagnanj, Vermentino di Gallura 2008 vernomen, as bespeurd in de Fiano di Avellino 2008 DOCG, citrus in de Etna Bianco Le Vigne Niche DOC van 2008 en de ongelooflijk frisse fruit, specerijen en zachte rondheid in de mond van Etna Rosso Terre Nere DOC 2009.

En last but not least, een Rosso Terre del Volturno Sabbie di Sopra il Bosco igt, 2008 die ons definitief de gracht in dreigde te laten lopen. Wat ook niet gebeurd is, want wie technisch proeft met ons, drinkt altijd met mate en eet er altijd iets lekkers bij.

De hapjes van de avond waren: mosselen alla pescatora, Insalata di polpo e patate, een groene wortelsoepje, tonijntapenade, en hartige muffins met courgette, mozzarella en salsa verde.

Aflsuiting met cakjes appel en sinasappelbloesem.

We gaan het in oktober herhalen, stay tuned.

De wijnen zijn geleverd door Eck en Maurick, te bestellen via hun website of laat het mij weten.

Degene die al ingeschreven waren voor de les van 3 augustus over de krachtige witte wijnen uit Zuid Italië hebben de anderen ook overgehaald om elkaar weer bij die les te zien. 3 augustus dus begint aardig vol te lopen, als het je wat lijkt moet je even opschieten met inschrijven. 27 juli, volgende week dus, met wijnen uit de Eilanden begint ook wat druk te worden, maar voor 10 augustus, de nacht van San Lorenzo, met bubbelwijnen, en 17 augustus over de arrangementen van wijn en spijs gaan nog niet zo hard, daar is nog wel ruimte als je met een eigen groepje wil komen.

Pasta fresca e garganelli

Vrijdag heb ik voor het feest van de school van mijn kinderen een verse pastaworkshop gehouden.

Hierboven een garganelli-kam (ze zijn de geribde cilindertjes), samen met een nestje spaghetti alla chitarra en handgemaakte orecchiette. De eerste twee soorten worden gemaakt met zachte tarwemeel en eieren (een ei per persoon en zoveel meel als de ei trekt om een ietsje hard balletje te maken). De orecchiette, die typisch uit Puglia komen, zijn gemaakt met harde tarwe en water, heel lang gekneden, en het deeg is ook stevig en hard. Ze eten ze daar met de broccoli-actige bloemetjes van een raapsoort.

Voor iedereen heb ik ook een olijfolie proeverij gehouden en voor de ouders een wijnproeverij met een rij flessen per regio van herkomst geordend. Ik heb daarmee een reeks wijnen die ik bij de volgende proeverijen wil ontkurken en ik heb zeker twee hele goede voor de Witte wijnen uit het zuiden die over een paar weken wordt gehouden bij het Istituto.


Zo te zien iedereen heeft het kunnen waarderen, ik heb maar een hele fles nog dicht overgehouden en zeker het dubbele van de lege fles van hierboven.