Hoe kan de mamma zo een lange tijd (onder de feestdagen ook nog) niet koken? Heel simpel, ze is gaan logeren bij haar eigen mamma, in Krakow, Polen.
Dit jaar, wegens verhuizing en herbouwing (net klaar een half-uurtje voor onze komst) heeft het mijn mamma ook zelf slim gespeeld: ze heeft haar zus laten koken. De jongere zus, welteverstaan, die voor een keer het zo assertief aangpakt heeft, dat iedereen "Mama" tegen haar zei.
Over het menu van Kerstavond zal ik maar kort zijn: klein gehouden. We zijn begonnen met visvoorgerechten door mij gekocht en gedrapeerd op een bord: zalmworstjes, lapjes gerookte zalmhaas, twee soorten gerookte witte vis, mierikswortel en Italiaanse ambachtelijke "grissini" of dunne broodstnegels.
Toen kwam de traditionele barszcz z uszkami, rode bietenbouillon met een soort tortellini (alleen maar Pools) met een vulling van paddestoelen.
Na de warme soep, de vroege boodschappenronde (de winkels zouden om 13 uur dicht gaan, want iedereen wil bij de komst van de eerste avondsterretje aan tafel voor de traditionele Kerstavondmenu, daarom dat de Kerstgroet luidt ook "Prettig sterretje"), de lange reis, de stressende decemermaand en nog heel wat voorgeschiedenis, was ik eigenlijk klaar om te gaan slapen. En ik was niet alleen: mijn nichtjes zaten totaal gezakt op de bank, zoals alleen tieners veroordelt tot een familieavond kunnen zijn. De respectieve moeders waren moe an al dat koken en verhuizen. De bedtijd van de kinderen was ook al lang voorbij.
Dankbaar voor de beperkte menukeuze van dit jaar hebben we het nog net kunnen opbrengen om symbolisch iets aan het visgerecht (geen traditionele karper of paling) met drie soorten kool (rode met witte bonen, witte met paddestoelen en witte rauwkost) te proeven, de boter-notentaart en maanzaadgebak hebben we voor de dag erna bewaard en dan is iedereen gaan slapen. Het laatste waar we ons ook nog verheugd hebben is dat er geen gasten waren, zodat we, en famille gezellig ieder zijn gang richting bed konden gaan.
En gelukkig was de oude zus er niet bij, want die is een zodanig perfectionist dat ze het gewoon tot de bittere einde had laten gebeuren, met alle 14 traditionele gerechten en tot middernacht Kerstliedjes zingen. Ik herinner het me nog als een nachtmerrie de Kerstavond met haar bij ons in Amsterdam enkele jaren geleden, toen ik hoogzwanger het zo slecht kreeg, en we moesten van haar nog naar die verdomde sterretje wachten, dat ik bijna een pizza om de hoek ben gaan halen om om 18 uu naar bed te gaan.
Kijk, dat zijn nou echte, zoete familiefeestherinneringen.
maandag 31 december 2007
woensdag 12 december 2007
Snelle lasagna met spinazie
Mijn traditionele familielasagna is geen makkie: het deeg moet zelfgemaakt worden, dan koken in heet water, dan laten uitlekken en pas dan in elkaar gezet. Intussen moet er ook vleessaus gekookt worden, mozzarella in kleine stukjes gehakt, eieren hargekookt en gehakt ook, etc. etc. Het is dus echt een gerecht voor de feestdagen, wanneer je tijd hebt om zoiets te maken (dan gelijk 3 porties voor in de diepvries). Voor de afwissseling heb ik een pak kant en klare verse lasagn velletjes gekocht, ook al vind ik ze te dik voor mijn thuislasagna. Ze bleven lang in de koeling staan.
Vanmiddag even een snelle lasagna in elkaar geflanst met mijn stagiaire Alice, want we hadden allebei honger en er moest serieuze spul aan tafel komen.
Ingredienten voor 4 personen:
4 eetlepels olijfolie
6 velletjes verse lasagnadeeg
1 teentje knoflook
500 gr. spinazie
zout naar smaak
250 gr. ricotta
2 mozzarella in kleine stukjes gesneden
100 gr geraspte Parmezaanse kaas of oude kaas
1 snufje kaneel
peper naar smaak
Doe de oven aan op 175 graad C. In 2 eetlepels olie laat eerst even de teen knoflook fruiten, daarna de spinaziebladen met zout erop, onder roeren, 5-7 minuten smoren. Smeer met 1 eetlepel olijfolie de bodem van een vierkante/rechthoekig ovenschaal, het liefste eentje net zo groot als een lasagnavel, want dat scheelt weer puzzelen. Leg er een lasagnavel op. Doe in een blender de spinazie met eventuele kookvocht, de ricotta, een snufje kaneel en eentje peper, en draai tot een gelijkmatige groene pasta.
Smeer met deze pasta de eerste gelegde lasagna vel, doe er wat mozzarella en wat geraspte kaas op, dan leg nog een vel, herhaal tot de laatste vel, die je vervolgens met de laatste eetlepel olie boven insmeert, waar je nog wat paarmezaanse kaas op doet, en hoeps, 15 à 20 minuten in de oven, tot de mozzarella en kaas gesmolten zijn. De bovenvel word krokant en ietsje gekruld om de hoeken, maar daar hou ik juist van. Zo niet, doe er een vel aluminiumfolie erop tijdens het koken.
En het was ook nog erg lekker. Volgens mij zijn er variaties met allerlei bladgroente te proberen: zeker raapstelen in de lente en met rucola in de zomer (allebei niet gesmoord), met het groen van paksoi en snijbiet, etc.
Vanmiddag even een snelle lasagna in elkaar geflanst met mijn stagiaire Alice, want we hadden allebei honger en er moest serieuze spul aan tafel komen.
Ingredienten voor 4 personen:
4 eetlepels olijfolie
6 velletjes verse lasagnadeeg
1 teentje knoflook
500 gr. spinazie
zout naar smaak
250 gr. ricotta
2 mozzarella in kleine stukjes gesneden
100 gr geraspte Parmezaanse kaas of oude kaas
1 snufje kaneel
peper naar smaak
Doe de oven aan op 175 graad C. In 2 eetlepels olie laat eerst even de teen knoflook fruiten, daarna de spinaziebladen met zout erop, onder roeren, 5-7 minuten smoren. Smeer met 1 eetlepel olijfolie de bodem van een vierkante/rechthoekig ovenschaal, het liefste eentje net zo groot als een lasagnavel, want dat scheelt weer puzzelen. Leg er een lasagnavel op. Doe in een blender de spinazie met eventuele kookvocht, de ricotta, een snufje kaneel en eentje peper, en draai tot een gelijkmatige groene pasta.
Smeer met deze pasta de eerste gelegde lasagna vel, doe er wat mozzarella en wat geraspte kaas op, dan leg nog een vel, herhaal tot de laatste vel, die je vervolgens met de laatste eetlepel olie boven insmeert, waar je nog wat paarmezaanse kaas op doet, en hoeps, 15 à 20 minuten in de oven, tot de mozzarella en kaas gesmolten zijn. De bovenvel word krokant en ietsje gekruld om de hoeken, maar daar hou ik juist van. Zo niet, doe er een vel aluminiumfolie erop tijdens het koken.
En het was ook nog erg lekker. Volgens mij zijn er variaties met allerlei bladgroente te proberen: zeker raapstelen in de lente en met rucola in de zomer (allebei niet gesmoord), met het groen van paksoi en snijbiet, etc.
dinsdag 11 december 2007
Venkel en aardappelsoep (met makreel)
Restjes, die bestaan echt, en er moet iets mee gedaan worden. Om te beginnen, venkelrestjes. Venkel, die lusten we rauw thuis, en daar blijven altijd de stengels over als bijproduct, want te taai om rauw te kauwen. Ik gooide ze altijd weg, tot het idee daagde om daar iets mee te doen.
Daarnaast, had ik gisteren drie in de schil gekookte aardappels, wachtend tot een passende bestemming.
Soep, dat leek een goed idee.
Ingredienten:
3 eetlepels olijfolie
1 kleine ui, gesnipperd
de stengels van 2 kleine venkels
3 gekookte aardappelen
Vegeta bouillonpoeder
water n.g.
gerookte makreelfilet
Laat de ui in de olijfolie fruiten. Voeg daarna de in stukjes gesneden venkel en laat zacht worden. Voeg water en (Vegeta)bouillondpoeder toe en laat doorkoken. Neem de aardappelen, halveer ze, leg ze in een aardappelpers (die voor gnocchi, lijkt op een uit de kluiten gewassen knoflookpers)met de gesneden platte kant tegen de gaatjes, en pers de aardappel. Haal de overgebleven schilletjes uit de pers en herhaal tot alle gepureerde arrdappels in de soep zijn. Met de stafmixer grof pureren. Proeven naar zou en peper. Als laatste, maak een stukje makreelfilet schoon en zorg dat geen graatjes achteblijver, breek het in stukkjes, doe ze in de soep en serveer.
Mijn kleine beer heeft het graag gegeten. Grote beer wordt straks 6 en heeft een uitgesproken mening over eten, dus die wilde een tortilla.
De Vegeta bouillonpoeder is een klassieker uit mijn Poolse jaren. Het werd toen in Joegoslavie geproduceerd, en het was een gele bouillonpoeder met uitgedroogde stukjes wortel en andere groente, wat de schijn wekte dat het natuurlijker, rijker en beter dan oorsnee bouillonblokjes was. hoe dan ook, halve Poland was er dol op, volgens mijn servische vriend Nenad. Ik Amsterdam heb ik hem erg vaan in turkse winkels gezien, in een blauw zakje met het beeld van een lachende kok erop.
Daarnaast, had ik gisteren drie in de schil gekookte aardappels, wachtend tot een passende bestemming.
Soep, dat leek een goed idee.
Ingredienten:
3 eetlepels olijfolie
1 kleine ui, gesnipperd
de stengels van 2 kleine venkels
3 gekookte aardappelen
Vegeta bouillonpoeder
water n.g.
gerookte makreelfilet
Laat de ui in de olijfolie fruiten. Voeg daarna de in stukjes gesneden venkel en laat zacht worden. Voeg water en (Vegeta)bouillondpoeder toe en laat doorkoken. Neem de aardappelen, halveer ze, leg ze in een aardappelpers (die voor gnocchi, lijkt op een uit de kluiten gewassen knoflookpers)met de gesneden platte kant tegen de gaatjes, en pers de aardappel. Haal de overgebleven schilletjes uit de pers en herhaal tot alle gepureerde arrdappels in de soep zijn. Met de stafmixer grof pureren. Proeven naar zou en peper. Als laatste, maak een stukje makreelfilet schoon en zorg dat geen graatjes achteblijver, breek het in stukkjes, doe ze in de soep en serveer.
Mijn kleine beer heeft het graag gegeten. Grote beer wordt straks 6 en heeft een uitgesproken mening over eten, dus die wilde een tortilla.
De Vegeta bouillonpoeder is een klassieker uit mijn Poolse jaren. Het werd toen in Joegoslavie geproduceerd, en het was een gele bouillonpoeder met uitgedroogde stukjes wortel en andere groente, wat de schijn wekte dat het natuurlijker, rijker en beter dan oorsnee bouillonblokjes was. hoe dan ook, halve Poland was er dol op, volgens mijn servische vriend Nenad. Ik Amsterdam heb ik hem erg vaan in turkse winkels gezien, in een blauw zakje met het beeld van een lachende kok erop.
maandag 10 december 2007
Tagliatelle met ricotta en truffel
Ik heb mijn eerste truffel gekocht, een zwarte. Om de een of andere duistere reden vinden mijn kinderen truffelsmaak lekker. Dit heb ik ondekt dankzij de truffelspastas die je kant en klaar koopt om crostini van te maken, of voor op de pasta. Maar voor een keer ga ik voor the real thing.
Zwarte truffel is overigens niet te duur, en je hoeft er weinig van te gebruiken, dus wie weet, een idee voor de feestdagen?
Ingredienten voor 4
2 eetlepels extravergine olijfolie (facultatief)
250 gr. ricotta-kaas (ideaal uit schaap, maar waar vind je het in Nederland? Gewone uit de supermarkt is ook goed)
2 eetlepels geraspte parmezaanse kaas
zout naar smaak
eventueel enkele eetlepels kookwater van de pasta
1 halve zwarte truffel zeer fijn gehakt (wordt 1 koffielepel)
1 pak De Cecco tagliatelle (zelf gemaakt of verse is ook een optie, als ze maar dun zijn)
Kook in ruim, gezouten, kokende water de tagliatelle in enkele minuten gaar. Intussen klop met een vork de ricotta in een kommetje samen met de Parmezzaanse kaas, zout naar smaak, een paar eetlepels kookwater om het geheel smeuig te maken, de extravergine olijfolie en voeg als laatste de fijngehakte truffel toe. Als de pasta goed al dente is, laat het in een vergiet uitlekken (bewaar een halve glas kookwater als het geheel te droog uitvalt) zet de goed uitgelekte tagliatelle terug in de pan, samen met de ricotta-truffelsaus, meng goed, als het te droog is voeg er nog wat van de beawaarde kookwater toe.
Serveer onmiddelijk, eventueel met wat superdunne schijfjes van de resterende truffel erop. Let wel op: een teveel aan truffel vind ik persoonlijk storend, dus truffelt naar hartelust, maar niet overdrijven.
Om truffel in schijfjes te maken, kan je een speciaal apparaatje hiervoor aanschaffen (wel leuk als duo voor een Kerstkado), maar ik heb het gewoon zo dun mogelijk op een plastic snijplank met mijn beste mes gesneden. Investeer altijd in een goede, scherpe mes, daar kun je alle kanten mee op.
Zwarte truffel is overigens niet te duur, en je hoeft er weinig van te gebruiken, dus wie weet, een idee voor de feestdagen?
Ingredienten voor 4
2 eetlepels extravergine olijfolie (facultatief)
250 gr. ricotta-kaas (ideaal uit schaap, maar waar vind je het in Nederland? Gewone uit de supermarkt is ook goed)
2 eetlepels geraspte parmezaanse kaas
zout naar smaak
eventueel enkele eetlepels kookwater van de pasta
1 halve zwarte truffel zeer fijn gehakt (wordt 1 koffielepel)
1 pak De Cecco tagliatelle (zelf gemaakt of verse is ook een optie, als ze maar dun zijn)
Kook in ruim, gezouten, kokende water de tagliatelle in enkele minuten gaar. Intussen klop met een vork de ricotta in een kommetje samen met de Parmezzaanse kaas, zout naar smaak, een paar eetlepels kookwater om het geheel smeuig te maken, de extravergine olijfolie en voeg als laatste de fijngehakte truffel toe. Als de pasta goed al dente is, laat het in een vergiet uitlekken (bewaar een halve glas kookwater als het geheel te droog uitvalt) zet de goed uitgelekte tagliatelle terug in de pan, samen met de ricotta-truffelsaus, meng goed, als het te droog is voeg er nog wat van de beawaarde kookwater toe.
Serveer onmiddelijk, eventueel met wat superdunne schijfjes van de resterende truffel erop. Let wel op: een teveel aan truffel vind ik persoonlijk storend, dus truffelt naar hartelust, maar niet overdrijven.
Om truffel in schijfjes te maken, kan je een speciaal apparaatje hiervoor aanschaffen (wel leuk als duo voor een Kerstkado), maar ik heb het gewoon zo dun mogelijk op een plastic snijplank met mijn beste mes gesneden. Investeer altijd in een goede, scherpe mes, daar kun je alle kanten mee op.
woensdag 5 december 2007
De bezige mammasoep
Deze soep heb ik geleerd van mijn promotor in Canada, Marina Frescura. Ik heb veel aan haar begeleiding gehad, niet alleen op academische vlakte, maar vooral menselijke. Dat ik nooit gepromoveerd ben, is maar in dit opzicht een onbenullig detail.
Toen ze besloot om mijn ondezoek naar de taalgebruik van Italianen in Toronto te begeleiden, had ze een tenure, met bijbehorende lessen, plichten, etc., was ze bezig met een boek over de Pragmatica van het Italiaans (die ze 's nachts schreef) en had in haar eentje de leiding van een gezin met 4 kinderen. Ze zou binnen enkele maanden haar sabbatical nemen om bij haar man, die een paar jaar in Frankrijk werkte, zich aan te sluiten. Dit betekende: het hele huis inpakken om in een container of opslag te doen, huis verhuren (minder makkelijk dan verkopen), studentenhuis en prom van de 2 oudere kinderen die achter zouden blijven regelen, plus de afscheidsfeestjes van de twee jongere die mee zouden gaan, een sociale leven onderhouden plus wat extra taken die me hier nu ontgaan. Zo een vrouw, dus, hulde.
Her redding, op huishoudelijke vlakte, was deze soep: ze maakte het vers een paar keer per week, en iedere kind die eerder dan haar thuis was, kon er een kom in de magnetron opwarmen. Zodoende hield ze ze ver van fast-food.
Groentesoep met tapioca van Marina
Ingredienten:
5 eetlepels extra-vergine olijfolie
1 prei en/of ui
alle groente die je zelf lekker vind, mits 2-4 soorten aanwezig. Denk aan wortels, bloemkool, courgette, kool, broccoli, knollen, paddestoelen, 1 of 2 verse tomaten voor de kleur,(diepvries)dopertjes etc.
Tapioca (niet de meel, de korrels)
1-3 aardappelen, in blokjes
eventueel vlees, schenkel, kip of Italiaanse worstjes (salsicce)
een paar handjevol linzen of andere geweekte bonen
1 laurierblad of andere kruid (bijv. venkelzaadjes)
Zout naar smaak
Laat de gesneden ui of prei fruiten in de olijfolie. Voeg enkele of alle bovengenoemde groente in de verhoudingen en combinaties dat je zelf lekker vind, of dat in de groentela zich bevinden. Voeg net zoveel water dat de groente voor de helft onder staan. Breng op smaak met zout en voeg de kruiden toe.
Met deksel op koken in een (snelkook)pan tot de groenten gaar zijn en de korrels tapioca zacht en transparant.
Alles wat je niet meteen eet, laat het koelen en bewaar tot 4-5 dagen in een bewaardoos of bedekte pannetje in de koelkast. Voor het gebruik de gekozen hoeveelheid even aan de kook brengen.
De truc zit hem in de tapioca: het geeft dezelfde nutritieve aandeel als pasta of rijst, met de grote voordeel (voor een Italiaanse mamma) dat het niet slap wordt door het bewaren en opwarmen. Aardappelen zijn hier ook goed voor.
Toen ze besloot om mijn ondezoek naar de taalgebruik van Italianen in Toronto te begeleiden, had ze een tenure, met bijbehorende lessen, plichten, etc., was ze bezig met een boek over de Pragmatica van het Italiaans (die ze 's nachts schreef) en had in haar eentje de leiding van een gezin met 4 kinderen. Ze zou binnen enkele maanden haar sabbatical nemen om bij haar man, die een paar jaar in Frankrijk werkte, zich aan te sluiten. Dit betekende: het hele huis inpakken om in een container of opslag te doen, huis verhuren (minder makkelijk dan verkopen), studentenhuis en prom van de 2 oudere kinderen die achter zouden blijven regelen, plus de afscheidsfeestjes van de twee jongere die mee zouden gaan, een sociale leven onderhouden plus wat extra taken die me hier nu ontgaan. Zo een vrouw, dus, hulde.
Her redding, op huishoudelijke vlakte, was deze soep: ze maakte het vers een paar keer per week, en iedere kind die eerder dan haar thuis was, kon er een kom in de magnetron opwarmen. Zodoende hield ze ze ver van fast-food.
Groentesoep met tapioca van Marina
Ingredienten:
5 eetlepels extra-vergine olijfolie
1 prei en/of ui
alle groente die je zelf lekker vind, mits 2-4 soorten aanwezig. Denk aan wortels, bloemkool, courgette, kool, broccoli, knollen, paddestoelen, 1 of 2 verse tomaten voor de kleur,(diepvries)dopertjes etc.
Tapioca (niet de meel, de korrels)
1-3 aardappelen, in blokjes
eventueel vlees, schenkel, kip of Italiaanse worstjes (salsicce)
een paar handjevol linzen of andere geweekte bonen
1 laurierblad of andere kruid (bijv. venkelzaadjes)
Zout naar smaak
Laat de gesneden ui of prei fruiten in de olijfolie. Voeg enkele of alle bovengenoemde groente in de verhoudingen en combinaties dat je zelf lekker vind, of dat in de groentela zich bevinden. Voeg net zoveel water dat de groente voor de helft onder staan. Breng op smaak met zout en voeg de kruiden toe.
Met deksel op koken in een (snelkook)pan tot de groenten gaar zijn en de korrels tapioca zacht en transparant.
Alles wat je niet meteen eet, laat het koelen en bewaar tot 4-5 dagen in een bewaardoos of bedekte pannetje in de koelkast. Voor het gebruik de gekozen hoeveelheid even aan de kook brengen.
De truc zit hem in de tapioca: het geeft dezelfde nutritieve aandeel als pasta of rijst, met de grote voordeel (voor een Italiaanse mamma) dat het niet slap wordt door het bewaren en opwarmen. Aardappelen zijn hier ook goed voor.
woensdag 28 november 2007
Nep-Thais met quorn
Als ik even niet weet wat moet ik koken, begin ik soms met koolhydraten. Ik wou eigenlijk zo een spelt met bonensoep maken, daar koop ik gemengde zakjes van in Italie. Maar mijn vorraad was op. Dus een zak spelt en een reestje gedroogde, gepelde tuinbonen in een pan gedaan met veel water en een beetje zout, 1 laurierblad en een ui in tween gesneden. Deksel op en koken maar tot hij gaar was. Vanavonda ga ik er soep van maken.
Maa tja, terug uit de bio-markt, met een volgeladen bakfiets, even een kind van de creche geplukt tegen sluitingstijd, heb ik geen tijd (nog 2 vertalingen wachten op mij) om iets biologisch en verantwoord te verzinnen. Ik heb een bakje Quornstukjes nog liggen. Tijd voor Fusion.
Ingredienten:
3 eetlepels sesaamolie (de echte, niet de flavoured)
1 theelepel rode Thaise curry uit potje
1 prei
1 bakje quorn
1 rode puntpaprika
1/3 blik cocosmelk
Thaise vissaus naar smaak
In de olie los een lepeltje Thaise rode curry, doe er darna de prei in ringen gesneden, laat alles even bakken, voeg er de Quorn, en daarna nog de rode puntpaprika in stukjes. Je raad het al, ik begin de prei te snijden terwijl de curry pruttelt, dan ga ik de paprika snijden terwijl de Quorn fruit, dan meng ik alles en laat op smaak komen voor de tijd die nodig is om in de andere kamer een blikje kokos te gaan pakken, de spelt al op tafel te zetten, iets met de kinderen te doen, terug naar de keuken, even alles roerbakken, blik cocosmelk te openen etc. etc. even op smaak met de vissaus brengen, proefen, ja, nog even een minuutje pruttelen. Gewoon, relaxed, want het leven is al vanzelf een tranendal en ik had besloten om vanavond me niet te druk te maken. Intussen snij ik de tweede puntparika van een zakje van 2 dat ik gekocht had in stukjes, leg ik ze op een leuk groen schaaltje en breng ik het naar de kinderen, die groenten rauw lusten.
Als ik vermoed dat de roerbakschotel goed op smaak is gekomen, breng ik het aan tafel, leg ik op de boorden een schepje spelt met tuinbonen (maar het kan net zo goed een langkorrelig rijst zijn, of mie) doe ik er de roerbakschotel op, en eten we het met groot voldoening. De kinderen nemen genoegen met de spelt en tuinbonen en vleesballetjes van de IKEA, van de diepfries naar hun boord in 3 minuten magnetron.
Want een moeder heeft soms ook recht op een makkelijke avond.
Maa tja, terug uit de bio-markt, met een volgeladen bakfiets, even een kind van de creche geplukt tegen sluitingstijd, heb ik geen tijd (nog 2 vertalingen wachten op mij) om iets biologisch en verantwoord te verzinnen. Ik heb een bakje Quornstukjes nog liggen. Tijd voor Fusion.
Ingredienten:
3 eetlepels sesaamolie (de echte, niet de flavoured)
1 theelepel rode Thaise curry uit potje
1 prei
1 bakje quorn
1 rode puntpaprika
1/3 blik cocosmelk
Thaise vissaus naar smaak
In de olie los een lepeltje Thaise rode curry, doe er darna de prei in ringen gesneden, laat alles even bakken, voeg er de Quorn, en daarna nog de rode puntpaprika in stukjes. Je raad het al, ik begin de prei te snijden terwijl de curry pruttelt, dan ga ik de paprika snijden terwijl de Quorn fruit, dan meng ik alles en laat op smaak komen voor de tijd die nodig is om in de andere kamer een blikje kokos te gaan pakken, de spelt al op tafel te zetten, iets met de kinderen te doen, terug naar de keuken, even alles roerbakken, blik cocosmelk te openen etc. etc. even op smaak met de vissaus brengen, proefen, ja, nog even een minuutje pruttelen. Gewoon, relaxed, want het leven is al vanzelf een tranendal en ik had besloten om vanavond me niet te druk te maken. Intussen snij ik de tweede puntparika van een zakje van 2 dat ik gekocht had in stukjes, leg ik ze op een leuk groen schaaltje en breng ik het naar de kinderen, die groenten rauw lusten.
Als ik vermoed dat de roerbakschotel goed op smaak is gekomen, breng ik het aan tafel, leg ik op de boorden een schepje spelt met tuinbonen (maar het kan net zo goed een langkorrelig rijst zijn, of mie) doe ik er de roerbakschotel op, en eten we het met groot voldoening. De kinderen nemen genoegen met de spelt en tuinbonen en vleesballetjes van de IKEA, van de diepfries naar hun boord in 3 minuten magnetron.
Want een moeder heeft soms ook recht op een makkelijke avond.
zondag 25 november 2007
Vermijden als de pest
Nou, ik weet niet of jullie al een keertje over Pasta en Basta hebben gehoord. Ik wel. Eerst vaag, in de trant van: nieuwe tent met entertainment formule geopend. Leuk, die formules, in Italie hebben we ze bij mijn weten niet, dus altijd leuk om iets nieuws uit te proberen (ik had ooit in Zuidlaren bij het Ei van Columbus even gewerkt en viel van de ene na de andere verbazing: bedrijfsfeesten waar iedereen ZO uit zijn dak gaat, hebben we inderdaad in Italie niet. Maar ja, alles went na 13 jaar Nederland).
Italiaans eten geserveerd door opera-zingende personeel, zal wel. Maar het lijkt me teoretisch sterk dat of het eten, of de muziek, meer dan gemiddeld zijn. Maar leuk, gezellig, weer iets anders (ik pleit al jaren voor stille restaurants, maar de enige die er was, bij mij in de buurt, is verdwenen. Te ongezellig, vond de buurt).
Toen ging er mijn schoonmoeder toe, met een groepje collega's of hockeyclub, weet ik het even niet meer. En ze was razend enthusiast. En dat is verdacht.
Toen waren we bij een totale andere gala-gelegenheid, en kwam de eigenaar even met een onverwachte extra stukje entertainment, in de vorm van een blonde chicky, die bij hem in de tent zingt, en die onze voogerecht zou later laten serveren want eerst moest ze van zichzelf laten horen. En de chicky introduceert erg leuk haar optreden, dor ons te informeren dat ze de aria "Huppeldepup" van Verdi zou zingen. "Rossini" corrigeert mijn tafelgenoot, die een paar dingen over opera her en der opgepikt heeft (Radio 4 in de file, denk ik). En gelijk had hij, het was inderdaad Rossini.
Daar ging ik eindeljk een paar dagen geleden eten en netwerken met een grote Italiaans-Nederlands gezelschap. Voorgerechtenbuffet ligt in de grand piano, met deksel open (waarom moet ik opeens fantaseren over allerlei slapstick-situaties? Zoals gulzige gast die de laatste mossel in de hoek probeert te bereiken, die valt op het buffet met de deksel die met een klap op zijn rug valt. Terwijl de soprano "Ooooooohh lasciaatemi moooorir" op haar hoogte toon trilt. Zoiets.)
Ik elke geval, na de voorgerechten wordt ons Pasta met kip aangekondigd. En ik zie alle Italianen, net als ik, denken "Pasta met KIP?!" en de nooduitgang met de ogen zoeken. Maar we zitten vast aan de tafel voor grote gezelchappen, dus schenken we onszelf even nog een glaasje wijn voor de troost.
We krijgen een grote schaal, met iets enorm flauws erin. Meteen zout een peper gepakt. Enorm veel stukjes kip, met gedroogde tomaten, kaas geraspt op de grootste stand van de rasp, gehakte peterselie, nog wat troep die niks met elkaar te maken heeft qua smaak, en een paar verloren, stukgekookte penne ter decoratie.
Iemand aan de tafel ernaast maakt een grapje over Italiaanse dames die zo erg aan het lijnen zijn dat onze middenste schaal nog helemaal vol is. Heel attent vraagt tafelgenote of ze het misschien kan doorschuiven? Ook de lang in Italie wonende Nederlandse naast mij eet weinig pasta. En niet omdat het lijnen ons wat kan schelen.
Mar de avond is leuk, iemand anders betaald de rekening, dus ik hoef me niet op te winden over de verhouding prijs-kwaliteit, de dames en heren zangers waren heel aardig bezig, ook al dat pauzes verplicht aandachtich luisteren de conversatie geen goed deden.
En een van de dames zong erg leuk "Leather" van Tori Amos, een van mijn favoriete nummers. niet een opera klassiekers, veel beter dan dat. En zo was mijn avond deels gered. De vloek van Toetankhamon volgde pas later, thuis.
Italiaans eten geserveerd door opera-zingende personeel, zal wel. Maar het lijkt me teoretisch sterk dat of het eten, of de muziek, meer dan gemiddeld zijn. Maar leuk, gezellig, weer iets anders (ik pleit al jaren voor stille restaurants, maar de enige die er was, bij mij in de buurt, is verdwenen. Te ongezellig, vond de buurt).
Toen ging er mijn schoonmoeder toe, met een groepje collega's of hockeyclub, weet ik het even niet meer. En ze was razend enthusiast. En dat is verdacht.
Toen waren we bij een totale andere gala-gelegenheid, en kwam de eigenaar even met een onverwachte extra stukje entertainment, in de vorm van een blonde chicky, die bij hem in de tent zingt, en die onze voogerecht zou later laten serveren want eerst moest ze van zichzelf laten horen. En de chicky introduceert erg leuk haar optreden, dor ons te informeren dat ze de aria "Huppeldepup" van Verdi zou zingen. "Rossini" corrigeert mijn tafelgenoot, die een paar dingen over opera her en der opgepikt heeft (Radio 4 in de file, denk ik). En gelijk had hij, het was inderdaad Rossini.
Daar ging ik eindeljk een paar dagen geleden eten en netwerken met een grote Italiaans-Nederlands gezelschap. Voorgerechtenbuffet ligt in de grand piano, met deksel open (waarom moet ik opeens fantaseren over allerlei slapstick-situaties? Zoals gulzige gast die de laatste mossel in de hoek probeert te bereiken, die valt op het buffet met de deksel die met een klap op zijn rug valt. Terwijl de soprano "Ooooooohh lasciaatemi moooorir" op haar hoogte toon trilt. Zoiets.)
Ik elke geval, na de voorgerechten wordt ons Pasta met kip aangekondigd. En ik zie alle Italianen, net als ik, denken "Pasta met KIP?!" en de nooduitgang met de ogen zoeken. Maar we zitten vast aan de tafel voor grote gezelchappen, dus schenken we onszelf even nog een glaasje wijn voor de troost.
We krijgen een grote schaal, met iets enorm flauws erin. Meteen zout een peper gepakt. Enorm veel stukjes kip, met gedroogde tomaten, kaas geraspt op de grootste stand van de rasp, gehakte peterselie, nog wat troep die niks met elkaar te maken heeft qua smaak, en een paar verloren, stukgekookte penne ter decoratie.
Iemand aan de tafel ernaast maakt een grapje over Italiaanse dames die zo erg aan het lijnen zijn dat onze middenste schaal nog helemaal vol is. Heel attent vraagt tafelgenote of ze het misschien kan doorschuiven? Ook de lang in Italie wonende Nederlandse naast mij eet weinig pasta. En niet omdat het lijnen ons wat kan schelen.
Mar de avond is leuk, iemand anders betaald de rekening, dus ik hoef me niet op te winden over de verhouding prijs-kwaliteit, de dames en heren zangers waren heel aardig bezig, ook al dat pauzes verplicht aandachtich luisteren de conversatie geen goed deden.
En een van de dames zong erg leuk "Leather" van Tori Amos, een van mijn favoriete nummers. niet een opera klassiekers, veel beter dan dat. En zo was mijn avond deels gered. De vloek van Toetankhamon volgde pas later, thuis.
zondag 18 november 2007
Risotto alle pere, Sovrano e noci di Flavia
Gisteren was Flavia even in het land voor de opening van een kaaswinkel in Goirle, "Kaas en meer". Zoals altijd staat ze dan onvermoeibaar een hele dag te koken, mensen te voeden, altijd met haar lach en haar lekkere Italiaanse kazen. Zo hebben we elkaar leren kennen en zo zijn we een soort zussen geworden: zij de oude zus die ze, benjamin van een gezin van 5, nooit geweest is, ik, grote zus van mijn broer en de rest van de wereld, geniet van de rol van klein zusje. En het bevalt enorm, zo een rolwisseling.
We zijn ook geestverwanten in onze liefde voor koken en eten. Daarom dat ik haar ging halen in de Brabantse bush-bush (Goirle, of all places) voor een avondje Amsterdam voor zij weer naar Eindhoven moest om haar vlucht te halen.
"Kaas en meer" is een leuke zaak, met kazen, noten, chocolatjes en wijn. Zo eentje dat ik graag bij mij in de buurt zou willen. Maar ja, onze winkelcentum heeft alleen ruimte voor de basics (god zegene de biowinkel, sindsdien is er meer keuze in de tent).
Flavia stond haar risotto te maken en mijn driejarig jongetje had dit meteen in de gaten. Hij ging bij haar hangen tot hij zijn portie kreeg. Die wilde hij graag buiten eten, zittend op de stoep. En dan kwam hij terug, zei hij "Flavia è tutto buono" en prompt kreeg hij een tweede portie. Ik mocht ook de allerlaatste portie krijgen, en dit is een voorrecht: want, nadat de risotto gaar is, doet ze het in een halve, holle vorm Sovranokaas, die met de risotto hitte gaat smelten en het gerecht nog smeuiger maakt. En met de laatste portie hiervan, lepel je zo die opperste, zachte laagje kaas uit de vorm.
Nu zou je moeten vragen in koor: wat is Sovrano? Nou, sovrano is een soort parmezaanse kaas, die met 30% buffelmelk is gemaakt, ietsje vetter (daarom heeft het een zwarte omhulsel, de eigen korst blijft te zacht om de kaas heel te houden) dan koemelk. Wat de smaak alleen ten goede komt. Sinds Flavia met haar partner in crime Andre er mee bezig is, is sovrano ook in Nederland verkrijgbaar in de betere kaaswinkels.
Hierbij dus haar recept voor risotto met peren, walnoten en Sovranokaas.
Ingredienten:
1 ui, fijngesneden
4 eetlepels extravergine olijfolie
1 slokje witte wijn
4 espressokopjes vol met risottorijst (rondkorrelig, Carnaroli het liefste)
3/4 liter bouillon (desnoods uit blokjes, maar ja, wat is de lol hierin? Een lekker bouillon is toch zo gemaakt? Doe er veel in een keer en bewaar het in kleinere portjes in de diepvries, zo in een diepvrieszakje met ritssluiting)
1 peer, geschild en in blokjes gesneden
1 handjevol walnoten (pecan eventueel, voor de variatie)
geraspte Sovrano-kaas naar smaak
zout en peper
Hou bij de hand een beetje kokend water.
Fruit in extravergine olijfolie de ui enkele minuten in een pan met dikke bodem. Voeg een slokje witte wijn toe en laat het uitdrogen. Voeg de blokjes peer erin en de risotto-rijst, meng goed voor een paar minuten, zodat de risotto rondom bakt zonder aan de pan te plakken. Voeg een kleine soeplepel bouillon erin, meng goed met je houten lepel. Als de bouillon helemaal opgenomen is, voeg je weer een soeplepel, blijf je roeren en zo voort.
De hele kunst van risotto is om met veel geduld, stukje bij beetje, alle bouillon laten opnemen tot de rijst beetgaar is. Je ziet het ook aan het veranderen van de korrels. Eerst zijn ze bijna doorzichtig door de olie, langzaam aan nemen ze een wittere kern, die laagje voor laagje breder wordt, enzovoort. Net voor ze gaar zijn (dus nog een klein beetje doorzichtig) voeg je de walnoten toe. En is de risotto gaar, dan voeg je de geraspte Sovrano en ga je het onmiddelijk serveren.
Proef elke af en toe: het kan zijn dat op een zekere moment het risotto voldoende zout krijgt van de bouillon, dan kan je verder koken met heet water (dit risico heb je in Nederland natuurlijk nooit, mensen maken van die flauwe bouillonnetjes in het algemeen. Zo smaakt het voor de Italianenm tenminste. Doe je dit omdat je gelooft dat minder zout gezond is: hou rekening mee dat alle kazen heel wat zout bevatten. Dus geen zout in de bouillon en kookwater, en dan wel overdreven veel kaas erop, is zonde voor je zouthuishoding, maar vooral zonde van de evenwicht van smaken van deze combinatie).
Als de risotto gaar is, proef je even of zout en peper in orde zijn, en desnoods voeg je nog wat toe.
Zit iedereen al aan tafel? Een risotto die niet meteen geserveerd is, gaat zo verpieteren. Zonde van die 20 minuten roeren, toch? Want in Italie hebben we een spreekwoord om te zeggen dat iets meteen gedaan wordt en dat is: "Cotto e mangiato" oftewel: "Gekookt en gegeten". Dit geeft meteen de toon.
Daarom eten we in de keuken en daarom hebben we antipasti: het houdt de mensen aan tafel bezig tot het hoofdgerecht helemaal klaar is. En met de noten erin, hoef je ook al die nootjes vooraf niet te eten. Weer zo gezond.
Fred, zeg het tegen je klanten: bewaar die lekkere nootjes voor een avondje TV-kijken (tja, je moet ze toch verkopen), maar aub. geef ze bij de sovrano gelijk ook de walnoten en de witte wijn die daar goed voor is, en genieten maar. En nogmaals gefeliciteerd met je mooie winkel (en wil je ooit in Amsterdam en filiaal openen, ik ken wel een goede plek voor je).
We zijn ook geestverwanten in onze liefde voor koken en eten. Daarom dat ik haar ging halen in de Brabantse bush-bush (Goirle, of all places) voor een avondje Amsterdam voor zij weer naar Eindhoven moest om haar vlucht te halen.
"Kaas en meer" is een leuke zaak, met kazen, noten, chocolatjes en wijn. Zo eentje dat ik graag bij mij in de buurt zou willen. Maar ja, onze winkelcentum heeft alleen ruimte voor de basics (god zegene de biowinkel, sindsdien is er meer keuze in de tent).
Flavia stond haar risotto te maken en mijn driejarig jongetje had dit meteen in de gaten. Hij ging bij haar hangen tot hij zijn portie kreeg. Die wilde hij graag buiten eten, zittend op de stoep. En dan kwam hij terug, zei hij "Flavia è tutto buono" en prompt kreeg hij een tweede portie. Ik mocht ook de allerlaatste portie krijgen, en dit is een voorrecht: want, nadat de risotto gaar is, doet ze het in een halve, holle vorm Sovranokaas, die met de risotto hitte gaat smelten en het gerecht nog smeuiger maakt. En met de laatste portie hiervan, lepel je zo die opperste, zachte laagje kaas uit de vorm.
Nu zou je moeten vragen in koor: wat is Sovrano? Nou, sovrano is een soort parmezaanse kaas, die met 30% buffelmelk is gemaakt, ietsje vetter (daarom heeft het een zwarte omhulsel, de eigen korst blijft te zacht om de kaas heel te houden) dan koemelk. Wat de smaak alleen ten goede komt. Sinds Flavia met haar partner in crime Andre er mee bezig is, is sovrano ook in Nederland verkrijgbaar in de betere kaaswinkels.
Hierbij dus haar recept voor risotto met peren, walnoten en Sovranokaas.
Ingredienten:
1 ui, fijngesneden
4 eetlepels extravergine olijfolie
1 slokje witte wijn
4 espressokopjes vol met risottorijst (rondkorrelig, Carnaroli het liefste)
3/4 liter bouillon (desnoods uit blokjes, maar ja, wat is de lol hierin? Een lekker bouillon is toch zo gemaakt? Doe er veel in een keer en bewaar het in kleinere portjes in de diepvries, zo in een diepvrieszakje met ritssluiting)
1 peer, geschild en in blokjes gesneden
1 handjevol walnoten (pecan eventueel, voor de variatie)
geraspte Sovrano-kaas naar smaak
zout en peper
Hou bij de hand een beetje kokend water.
Fruit in extravergine olijfolie de ui enkele minuten in een pan met dikke bodem. Voeg een slokje witte wijn toe en laat het uitdrogen. Voeg de blokjes peer erin en de risotto-rijst, meng goed voor een paar minuten, zodat de risotto rondom bakt zonder aan de pan te plakken. Voeg een kleine soeplepel bouillon erin, meng goed met je houten lepel. Als de bouillon helemaal opgenomen is, voeg je weer een soeplepel, blijf je roeren en zo voort.
De hele kunst van risotto is om met veel geduld, stukje bij beetje, alle bouillon laten opnemen tot de rijst beetgaar is. Je ziet het ook aan het veranderen van de korrels. Eerst zijn ze bijna doorzichtig door de olie, langzaam aan nemen ze een wittere kern, die laagje voor laagje breder wordt, enzovoort. Net voor ze gaar zijn (dus nog een klein beetje doorzichtig) voeg je de walnoten toe. En is de risotto gaar, dan voeg je de geraspte Sovrano en ga je het onmiddelijk serveren.
Proef elke af en toe: het kan zijn dat op een zekere moment het risotto voldoende zout krijgt van de bouillon, dan kan je verder koken met heet water (dit risico heb je in Nederland natuurlijk nooit, mensen maken van die flauwe bouillonnetjes in het algemeen. Zo smaakt het voor de Italianenm tenminste. Doe je dit omdat je gelooft dat minder zout gezond is: hou rekening mee dat alle kazen heel wat zout bevatten. Dus geen zout in de bouillon en kookwater, en dan wel overdreven veel kaas erop, is zonde voor je zouthuishoding, maar vooral zonde van de evenwicht van smaken van deze combinatie).
Als de risotto gaar is, proef je even of zout en peper in orde zijn, en desnoods voeg je nog wat toe.
Zit iedereen al aan tafel? Een risotto die niet meteen geserveerd is, gaat zo verpieteren. Zonde van die 20 minuten roeren, toch? Want in Italie hebben we een spreekwoord om te zeggen dat iets meteen gedaan wordt en dat is: "Cotto e mangiato" oftewel: "Gekookt en gegeten". Dit geeft meteen de toon.
Daarom eten we in de keuken en daarom hebben we antipasti: het houdt de mensen aan tafel bezig tot het hoofdgerecht helemaal klaar is. En met de noten erin, hoef je ook al die nootjes vooraf niet te eten. Weer zo gezond.
Fred, zeg het tegen je klanten: bewaar die lekkere nootjes voor een avondje TV-kijken (tja, je moet ze toch verkopen), maar aub. geef ze bij de sovrano gelijk ook de walnoten en de witte wijn die daar goed voor is, en genieten maar. En nogmaals gefeliciteerd met je mooie winkel (en wil je ooit in Amsterdam en filiaal openen, ik ken wel een goede plek voor je).
vrijdag 16 november 2007
Paddestoelensoep
Vanavond heb ik echt geen zin om te koken, net zoals gisterenavond. Het wordt pizza, vrees ik. Maar gisteren heb ik toch een lastminute soep gemaakt die ook nog geweldig bleek te zijn, dus bij deze.
Ingredienten voor 4:
4 eetlepel olijfolie
1 ui, gesnipperd
1 pakje diepevriespaddestoelen (verse doet geen kwaad)
1 klein handjevol gedroogde eekhornjesbrood
bouillonpoeder naar smaak
water
1 laurierblad
peper naar smaak
1 toefje zure room op elke boord
Week de eekhoorntjesbrood in warm water. Fruit de ui in de olifolie tot hij glazig is. Voeg er de paddestoelen en de geweekte eekhoorntjesbrood, laat even fruiten, en voeg er 5 kommetjes water. Breng op smaak met de bouillon en peper, voeg er de laurierblad toe, en laat een 20 minuten koken met deksel op een kier.
Voor het serveren, haal de laurierblad uit, pureer grof met de stafmixer (de paddestoelen moet in snippers zijn, niet gepureerd), serveer in 4 soepkommen met een toefje zure room erop en genit ervan.
Ingredienten voor 4:
4 eetlepel olijfolie
1 ui, gesnipperd
1 pakje diepevriespaddestoelen (verse doet geen kwaad)
1 klein handjevol gedroogde eekhornjesbrood
bouillonpoeder naar smaak
water
1 laurierblad
peper naar smaak
1 toefje zure room op elke boord
Week de eekhoorntjesbrood in warm water. Fruit de ui in de olifolie tot hij glazig is. Voeg er de paddestoelen en de geweekte eekhoorntjesbrood, laat even fruiten, en voeg er 5 kommetjes water. Breng op smaak met de bouillon en peper, voeg er de laurierblad toe, en laat een 20 minuten koken met deksel op een kier.
Voor het serveren, haal de laurierblad uit, pureer grof met de stafmixer (de paddestoelen moet in snippers zijn, niet gepureerd), serveer in 4 soepkommen met een toefje zure room erop en genit ervan.
maandag 12 november 2007
Marmellata di zucca - Pompoenjam
Mijn schoonmoeder heeft dit jaar enorm veel pompoenen geoogst en ik heb er een hoop lekkers van gemaakt. Er bleven nog twee joekels over, dus met Monique aan de slag gegaan. Dit pompoenenjam is een eigen interpretatie (uit nood geboren) van een recept van Claudia Roden, wiens boek over de Mediterrane Joodse keuken ik nog niet heb (heb niks van haar, eigenlijk, en ook niks van Johannes van Dam, dus bij deze, Lieve Sint, je weet het nu wel).
Prik in de pompoen wat gaatjes met een vork en zet hem 10 minuten in de magnetron (onze pompoenen pasten er net wel, dus met kleinere exemplaren minder lang magnetronen). Dan zijn ze makkelijker om te halveren, met een lepel de zaadjes uithalen, en makkelijk te schillen. Weeg de schoongemaakte pompoenvlees en rasp het grof (de rasp van mijn keukenmachine is tot nu toe al 2 weer kapot, en ook mijn stafmixer, in het geval dat iemand dit aan de Sint nog wilt doorgeven. Tweedehands ook welkom). We hebben het dus met de hand geraspt (dat wil zeggen, Monique heeft het gedaan, ik was met pompoensoep bezig).
Dan neem je de helft van het pompoengwicht in suiker (rietsuiker voor ons), je meng het met de geraspte pompoen en laat je het 30 minuten marineren.
Daarna alles in een pan gedaan met wat kardemomzaadjes en een paar kruidnagels, en roeren maar met onder een gemiddelde vuur. Na een tijdje roeren (20 minuten ongeveer) het leek ons dat het geheel nog erg nat was en dat de suikersmaak te prominent aanwezig was. Dus hebben we even snel een paar appels en een halve kweepeer geschild (dat wil zeggen, Monique weer, want ik had betere dingen met de soep te doen) in blokjes gesneden en aan de jam toegevoegd. En jaahaaa, na ongeveer 10 minuten verder pruttelen en roeren (door Monique)alles zag prachtig uit. We hebben het in schone potjes gedaan, de deksels dichtgeschroefd en ondersteboven gelegd om af te koelen.
Intussen kreeg ik een net opgeruimde bovenplankje met glazenflesjes op mijn kop (een steuntje bleek los te zitten), de keuken was onder de splinters, de Goela Djawa en de azijn, (gelukkig was de jam al klaar en de soep had een deksel op) dus ik heb snel opgeruimd, een pizza voor het eten besteld, de Goela Djawa met de verspilde azijn uit de houten vloer gehaald en van de weeromstuit voor een paar dagen niet meer gekookt. Daarna was het sint Maarten en ik durfde weer de keuken in.
Dus ik zou zeggen: wil je zoiets maken, vergeet vooraal niet om Monique uit te nodigen, en laat die bovenplanken met rust. Opruiken maakt meer kapot dan je lief is.
Maar de jam is zooo lekker! De kinderen zijn er zo dol op dat ze zelf hun ontbijt klaarmaken met pompoenjam op cracottes. Vaker doen, dus.
Prik in de pompoen wat gaatjes met een vork en zet hem 10 minuten in de magnetron (onze pompoenen pasten er net wel, dus met kleinere exemplaren minder lang magnetronen). Dan zijn ze makkelijker om te halveren, met een lepel de zaadjes uithalen, en makkelijk te schillen. Weeg de schoongemaakte pompoenvlees en rasp het grof (de rasp van mijn keukenmachine is tot nu toe al 2 weer kapot, en ook mijn stafmixer, in het geval dat iemand dit aan de Sint nog wilt doorgeven. Tweedehands ook welkom). We hebben het dus met de hand geraspt (dat wil zeggen, Monique heeft het gedaan, ik was met pompoensoep bezig).
Dan neem je de helft van het pompoengwicht in suiker (rietsuiker voor ons), je meng het met de geraspte pompoen en laat je het 30 minuten marineren.
Daarna alles in een pan gedaan met wat kardemomzaadjes en een paar kruidnagels, en roeren maar met onder een gemiddelde vuur. Na een tijdje roeren (20 minuten ongeveer) het leek ons dat het geheel nog erg nat was en dat de suikersmaak te prominent aanwezig was. Dus hebben we even snel een paar appels en een halve kweepeer geschild (dat wil zeggen, Monique weer, want ik had betere dingen met de soep te doen) in blokjes gesneden en aan de jam toegevoegd. En jaahaaa, na ongeveer 10 minuten verder pruttelen en roeren (door Monique)alles zag prachtig uit. We hebben het in schone potjes gedaan, de deksels dichtgeschroefd en ondersteboven gelegd om af te koelen.
Intussen kreeg ik een net opgeruimde bovenplankje met glazenflesjes op mijn kop (een steuntje bleek los te zitten), de keuken was onder de splinters, de Goela Djawa en de azijn, (gelukkig was de jam al klaar en de soep had een deksel op) dus ik heb snel opgeruimd, een pizza voor het eten besteld, de Goela Djawa met de verspilde azijn uit de houten vloer gehaald en van de weeromstuit voor een paar dagen niet meer gekookt. Daarna was het sint Maarten en ik durfde weer de keuken in.
Dus ik zou zeggen: wil je zoiets maken, vergeet vooraal niet om Monique uit te nodigen, en laat die bovenplanken met rust. Opruiken maakt meer kapot dan je lief is.
Maar de jam is zooo lekker! De kinderen zijn er zo dol op dat ze zelf hun ontbijt klaarmaken met pompoenjam op cracottes. Vaker doen, dus.
Sint Maarten, dan wel op z'n Italiaans (1) Spezzatino voor Guy
Ik vier elke jaar sint Maarten, op z'n Italiaans, met kastanjes en (nieuwe) wijn. Dit vooral omdat ik last heb van winterblues en de eerste gure dagen me een beetje moedeloos maken. Een mooie feest organiseren is voor mij de manier om het huis een beetje op te ruimen, soms alleen maar nep (ik gooi alles in een doos, bijvoorbeeld, en die doos blijft vervolgens jarenlang rondslingeren), soms toch wel structureel (zoals dit jaar, ik heb de voorraadkast opgeuimd), en om te koken. En dan om een mooi feestje te vieren, met leuke mensen en een hoop rennende kinderen in huis. En mijn favoriet zijn de afterparty, diepzinnige of lichtzinnige gesprekken met die paar diehards die blijven om te helpen opruimen.
Dit jaar, op veler verzoek, zal ik de recepten een per een posten. Speciaal voor Guy, wiens complimenten ik echt ontroerend vond, begin ik alvast met de spezzatino, mijn runderstoofpot met aardappels.
Ingredienten voor 1 feest
10 eetlepels olijfolie, extravergine
2 kg. hacheevlees, in blokken (niet poulet, die is te klein, Gewoon, grote happen vlees, ze worden toch kleiner met koken)
500 gr. uien, grof versnipperd
1 kg. aardappels
500 gr. wortels
1 glas rode wijn
2 laurierbladjes
2 tenen knoflook
1 potje biologische tomatenpuree van de C1000 (4-5 miniblikjes)
water
zout n.s.
12 rode pepertjes
Dit heb ik allemaal gemaakt in de snelkookpan van de IKEA, maar met een beetje meer tijd en geduld lukt het ook in een gewone pan.
Warm de extravergine olijfolie in de pan op, doe er de uien in en laat enkele minuten fruiten. Doe er de vlees in blokken in, en laat ze dichtschroeien. Voeg nu de wijn en laat het uitdrogen. Daarna alle overige ingredienten behalve de aardappelen en de tomatenpuree, zoveel water dat alles op ietsje meer dan de helft ten onder staat, deksel op en laat koken tot de vlees gaar en zacht is. Voeg de aardappels en de tomatenpuree toe, proef naar zout en desnoods voeg er nog wat toe, en laat het weer koken tot de aardappelen klaar zijn. Serveer met brood om in de jus te dompelen, of met een gekookte graansoort of rijst.
Variaties: je kunt er ook paprikas aan toevoegen (laat dan de aardappels achterwege, of juist niet als je niet zonder kunt). ook jeneverbessen zijn lekker bij de kruiden.
Dit jaar, op veler verzoek, zal ik de recepten een per een posten. Speciaal voor Guy, wiens complimenten ik echt ontroerend vond, begin ik alvast met de spezzatino, mijn runderstoofpot met aardappels.
Ingredienten voor 1 feest
10 eetlepels olijfolie, extravergine
2 kg. hacheevlees, in blokken (niet poulet, die is te klein, Gewoon, grote happen vlees, ze worden toch kleiner met koken)
500 gr. uien, grof versnipperd
1 kg. aardappels
500 gr. wortels
1 glas rode wijn
2 laurierbladjes
2 tenen knoflook
1 potje biologische tomatenpuree van de C1000 (4-5 miniblikjes)
water
zout n.s.
12 rode pepertjes
Dit heb ik allemaal gemaakt in de snelkookpan van de IKEA, maar met een beetje meer tijd en geduld lukt het ook in een gewone pan.
Warm de extravergine olijfolie in de pan op, doe er de uien in en laat enkele minuten fruiten. Doe er de vlees in blokken in, en laat ze dichtschroeien. Voeg nu de wijn en laat het uitdrogen. Daarna alle overige ingredienten behalve de aardappelen en de tomatenpuree, zoveel water dat alles op ietsje meer dan de helft ten onder staat, deksel op en laat koken tot de vlees gaar en zacht is. Voeg de aardappels en de tomatenpuree toe, proef naar zout en desnoods voeg er nog wat toe, en laat het weer koken tot de aardappelen klaar zijn. Serveer met brood om in de jus te dompelen, of met een gekookte graansoort of rijst.
Variaties: je kunt er ook paprikas aan toevoegen (laat dan de aardappels achterwege, of juist niet als je niet zonder kunt). ook jeneverbessen zijn lekker bij de kruiden.
woensdag 7 november 2007
Italiaanse ontbijtkoekjes - biscotti da latte
In Italie ontbijt je thuis met melk, koffie en koekjes. Mijn Nederlandse schoomoeder vindt het om te gillen, koekjes bij het ontbijt, maar heeft mij nooit echt kunnen overtuigen dat een boterham met pindakaas en hagelslag minder vet en gezonder is. Want de echte Italiaanse ontbijtkoekjes zijn droog en lijken meer op crackers, met maar heel weinig suiker erin (goed om met pindakaas of nutella te belegen). Zo niet deze koekjes. Ze zijn zacht, er zit boter in en weinig suiker, en je kunt ze altijd optutten met van die garneringen waar kinderen zo dol op zijn. Gewoon lekker.
Ingredienten:
500 gr. patentbloem
200 gr. gesmolten boter
180 gr. basterdsuiker
2 eetlepels creme fraiche opgelost in water
2 theelepels rijststroop (of gewoon honing)
1 zakje bakpoeder
1 zakje vanillesuiker
Alle ingredienten kort in keukenmachine tot een samenhangende deeg mengen, koekjes ermee maken (een balletje deeg geplet, of met vormpjes gesneden) op een siliconen bakplaat of ovenpapier leggen, al dan niet gedecoreerd met frutsels, en 10-15 minuten in voorverwarmde oven op 180 graad bakken. Ideaal vind ik koekjes die bijna 1 cm dik zijn (ietsje pietsje minder, eigenlijk) dan blijven ze lekker zacht binnen.
Maaaaaar: of moet je heel vroeg opstaan om ze te bakken, of verdwijnen ze toevallig tussen eten en slapengaan. Die bereiken het ontbijtafel nooit.
Ingredienten:
500 gr. patentbloem
200 gr. gesmolten boter
180 gr. basterdsuiker
2 eetlepels creme fraiche opgelost in water
2 theelepels rijststroop (of gewoon honing)
1 zakje bakpoeder
1 zakje vanillesuiker
Alle ingredienten kort in keukenmachine tot een samenhangende deeg mengen, koekjes ermee maken (een balletje deeg geplet, of met vormpjes gesneden) op een siliconen bakplaat of ovenpapier leggen, al dan niet gedecoreerd met frutsels, en 10-15 minuten in voorverwarmde oven op 180 graad bakken. Ideaal vind ik koekjes die bijna 1 cm dik zijn (ietsje pietsje minder, eigenlijk) dan blijven ze lekker zacht binnen.
Maaaaaar: of moet je heel vroeg opstaan om ze te bakken, of verdwijnen ze toevallig tussen eten en slapengaan. Die bereiken het ontbijtafel nooit.
Stoofpoot van schenkel met abrikozen
Een goede slager is een geschenk. Zo ben ik heel blij met de afdeling slagerij van Genco aan de Javastraat. Een echte slager met echte lappen vlees, ribben, een bergje kalfsnieren en een andere van geitenballen, en een schaal bebloede lamskoppen. Heerlijk. Nou, de lamskoppen dan zullen niks voor mij zijn, maar mijn oma kon er erg van genieten. In tween gesneden, in een pannetje met een schetje wijn, olie en knoflook, het ging om de hersentjes, geloof ik. Over smaken valt niet te twisten, dacht ik toen.
Want laat maar hier eerlijk zijn, ik vind dat mensen moeten weten wat ze eten. Eet je vlees, fijn, dan weet je dat er een dode dier aan de basis staat, dus niet doen alsof een filet, zonder ogen, oren, botten, bloed, iets is dat uit een lopende band op magische wijze verschijnt. Dat filet is de minst smakelijke gedeelte van een dode dier, en ik vind het een belediging om het als hoogste goed goed te waarderen. (Maar over smaken, dat zei ik net, valt niet te twisten). Zorg eerder, met je koopgedrag dat die vlees eerlijk geproduceerd is, en dat je daar niet te vaak van eet.
Anders, je wordt vegan en daar is ook niks mis mee (hoewel, ik las ooit een science fiction verhaal over een planeet waar hoffelijk pratende runderen zichzelf in restaurant met vreugde oppofferden, nadat de klant ze levend goedgekeurd en besteld had, en waar ze zelf aangaven dat ze speciaal getraind hadden om hun achteste mager en gespierd te krijgen,enz.) En aan de vraag van de bezoeker van die planeet, die vol horror bij zo een verhaal zijn keuze voor sla wilde verdedigen "Ik mag toch voor een boordje sla kiezen? Wie zou daar tegen zijn" antwoordde "Nou meneer, ik ken heel wat soorten sla die daar alles tegen zouden hebben, maar het is uw keuze". Geestig, zo de rollen omdraaien. ieders zijn keuze, inderdaad.
Goed, die slager dan. Kijk, ik ken voortreffelijke slagers die alleen filetjes, liflapjes, voorgemarineerd en voorgekauwde poulet verkopen, maar van zo een slagersvitrine krijg ik geen ideeen voor een recept. Het lijkt me meer van hetzelfde, met de zelfde vervlakte smaak. Ik heb nou eens mijn beperkingen.
Bij Genco, andersom. Het deed me denken aan de slager van mijn kinderjaren in een dorp, waar halve runderen aan de haak in de winkel hingen, en die voor veel anatomische kennis hebben verzorgd. Gezond, dier- en milieuvriendelijke vlees, erg duur voor de koopkracht van die tijd, dus spaarzaam gegeten en ook nog educatief. Zo mag ik het hebben.
Ik zag iets dat ik nooit gezien heb: runderschenkel zonder bot in grote stukken, om te stoven. Thuis heb ik ze in blokken gesneden, heb ik ze in de snelkookpan met 3 uien voor 750 gr. vlees in olijfolie laten fruiten, cardamompeulen en een paar kruidnagels toegevoegd, zout, een handjevol gedroogde abrikozen en 1 lt. water, deksel erop en laten stomen, en na 30 minuten met de pan onder druk, uit het vuur gehaald. Heerlijk. Gisteren heb ik ze zo gegeten.
Vandaag heb ik de rest opgewarmd samen met gekookte linzen en als een soort soep opgelepeld. En ik ben helemaal blij. Ik hoef geen vlees meer tot volgende week.
Want laat maar hier eerlijk zijn, ik vind dat mensen moeten weten wat ze eten. Eet je vlees, fijn, dan weet je dat er een dode dier aan de basis staat, dus niet doen alsof een filet, zonder ogen, oren, botten, bloed, iets is dat uit een lopende band op magische wijze verschijnt. Dat filet is de minst smakelijke gedeelte van een dode dier, en ik vind het een belediging om het als hoogste goed goed te waarderen. (Maar over smaken, dat zei ik net, valt niet te twisten). Zorg eerder, met je koopgedrag dat die vlees eerlijk geproduceerd is, en dat je daar niet te vaak van eet.
Anders, je wordt vegan en daar is ook niks mis mee (hoewel, ik las ooit een science fiction verhaal over een planeet waar hoffelijk pratende runderen zichzelf in restaurant met vreugde oppofferden, nadat de klant ze levend goedgekeurd en besteld had, en waar ze zelf aangaven dat ze speciaal getraind hadden om hun achteste mager en gespierd te krijgen,enz.) En aan de vraag van de bezoeker van die planeet, die vol horror bij zo een verhaal zijn keuze voor sla wilde verdedigen "Ik mag toch voor een boordje sla kiezen? Wie zou daar tegen zijn" antwoordde "Nou meneer, ik ken heel wat soorten sla die daar alles tegen zouden hebben, maar het is uw keuze". Geestig, zo de rollen omdraaien. ieders zijn keuze, inderdaad.
Goed, die slager dan. Kijk, ik ken voortreffelijke slagers die alleen filetjes, liflapjes, voorgemarineerd en voorgekauwde poulet verkopen, maar van zo een slagersvitrine krijg ik geen ideeen voor een recept. Het lijkt me meer van hetzelfde, met de zelfde vervlakte smaak. Ik heb nou eens mijn beperkingen.
Bij Genco, andersom. Het deed me denken aan de slager van mijn kinderjaren in een dorp, waar halve runderen aan de haak in de winkel hingen, en die voor veel anatomische kennis hebben verzorgd. Gezond, dier- en milieuvriendelijke vlees, erg duur voor de koopkracht van die tijd, dus spaarzaam gegeten en ook nog educatief. Zo mag ik het hebben.
Ik zag iets dat ik nooit gezien heb: runderschenkel zonder bot in grote stukken, om te stoven. Thuis heb ik ze in blokken gesneden, heb ik ze in de snelkookpan met 3 uien voor 750 gr. vlees in olijfolie laten fruiten, cardamompeulen en een paar kruidnagels toegevoegd, zout, een handjevol gedroogde abrikozen en 1 lt. water, deksel erop en laten stomen, en na 30 minuten met de pan onder druk, uit het vuur gehaald. Heerlijk. Gisteren heb ik ze zo gegeten.
Vandaag heb ik de rest opgewarmd samen met gekookte linzen en als een soort soep opgelepeld. En ik ben helemaal blij. Ik hoef geen vlees meer tot volgende week.
donderdag 1 november 2007
Cotognata atipica: kweeperenjam met appels en pompoen
Grappig is dat: in Nederland is Kwee een peer, in Italie een appel: mele cotogne. Niks bijzonders, hoor, il cotogno is een soort wilde oerfruitboom die aan de basis staat van de vele appels en perenrassen die we tegenwoordig kennen. Of zo denk ik me te herinneren.
Kweeperen zijn prachtig: ze ruiken lekker, zet ze in een ladekast voor de geur. Ze hebben een mooie, grappige ronde vorm, inderdaad, een beetje tussen appel en peer. en je kan ze niet rauw eten, wat een beetje de regel voor mijn provisiekast is. Als iets eerst gekookt moet worden voor die gegeten wordt, dan laat ik me minder vaak verleiden door compulsieve eetaanvallen. Maar Luca heeft toch op een hongerige zondamiddag een kweepeer lustig gegeten. Het heeft geen effect gehad op zijn goede eetlust later bij het diner. Die peuter van mij, heeft echt een maag als een betonmolen.
Kweeperen en cotognata heb ik redelijk laat in mijn leven ondekt. Maar sinsdien is het maken van cotognata mijn persoonlijk ritueel om de herfst welkom te heten. In de loop van de jaren heb ik van alles verzonnen om deze karwei wat makkelijker c.q. sneller te maken, maar helaas: het duurt toch eventjes. Dit jaar heb ik een geniale idee gehad (al zeg ik het zelf) om het zeven na afloop te vermijden, of ten minste wat sneller te laten verlopen.
Punt is: de schillen en klockhuis van de kweeperen zijn essentieel voor de hoge pectinegehalte, maar niet eetbaar. Dus ooit kookte ik kweeperen in grove stukken tot ze stukkookten, en dan moest ik ze door een zeef halen om de jam eruit te halen. Nu niet meer. Een plakkerige, lange, lastige karwei. Nu doet het de sapcentrifuge voor me.
Onderstaande recept kan je zelf naar eigen smaak aanpassen en varieren met de ingredienten. Als er maar kweeperen en suiker in zitten.
Ingredienten:
kweeperen
suiker
kruiden (kaneel, of kruifnagels, of kardemomzaadjes)
1-2 citroenen (1 per 2 kg. fruit)
Dit jaar ook nog:
1 kg pompoen
2 kg versleten appels, waar mij kinderen mee gevoetbald hadden en die niet meer om aan te zien waren (licht donkere plekken)
Ik heb appels, kweeperen en pompoenen gewassen en in stukken gesneden, de pompoenen nog geschild, en uit de kweeperen en appels de klokhuis verwijderd en apart gehouden.
In de sapcentrifuge heb ik eerst de kweeperen gemalen. De sap heb ik in een grote, lage pan met dikke bodem gedaan, de pulp, samen met de klokhuizen, heb ik in een metalenzeef gedaan die in de kokende sap in de pan hangt. Pectine komt eruit, afval blijft erin om na afloop weggegooid te worden.
Daarna heb ik de appels en pompoen nog in de centrifuge gepureerd, sap en pulp zijn direct in de pan gedaan (deze pulp dus niet in de zeef). Ik heb alle sappen en de pulp goed gemengd, en aan de kook gebracht, samen met de kruiden en het citroensap (je zou voor de lol de schoongeboende, overgebleven citroen sament met de andere reestjes alsnog in de zeef doen). Daarna heb ik een halve kg rietsuiker toegevoegd (voor zo een totaal van 4-5 kg. fruit). Mijn devies is: koken en proeven, en eventueel toevoegen. Hou rekening mee dat de pasta verder indikt, en dus moet je rekening houden dat het nog zoeter wordt. Koken en roeren voor 45 minuten, of tot de fruitmassa uit de zijkanten van de pan loslaat.
Als je hier klaar mee bent kan je twee kanten op: jam, of snoepgelei. De jam doe je in schone potten met deksel, laat je ze onder kokend water 10 minuten steriliseren (met inhoud en deksel, uiteraard, of doe wat je zelf gewoonlijk doet om jam te bewaren) dan in de pan met water en allen laat afkoelen en klaar is kees.
Voor de gelei, doe je de massa 1,5-2 cm. dik, in siliconenvormpjes (minimuffins voor mij) of op bakpapiet op een grotere oveschaal (vierkante werken beter als je geen verdere gedoe wilt). Je laat het nog 3 uur indikken in oven op 75 graad (of minder lang in nog warmere oven, bijv. 160 graad) en als het stevig is, eruit halen, laat afkoelen en als je een grote plak hebt, kan je die in vierkantjes of andere vormen afsnijden, en bewaren in een blik. Ik serveer 1 van deze snoepjes op een minischoteltje bij thee, of gewoon als snoepje, of bewaar ik ze individueel in een papiercupje.
Kweeperen zijn prachtig: ze ruiken lekker, zet ze in een ladekast voor de geur. Ze hebben een mooie, grappige ronde vorm, inderdaad, een beetje tussen appel en peer. en je kan ze niet rauw eten, wat een beetje de regel voor mijn provisiekast is. Als iets eerst gekookt moet worden voor die gegeten wordt, dan laat ik me minder vaak verleiden door compulsieve eetaanvallen. Maar Luca heeft toch op een hongerige zondamiddag een kweepeer lustig gegeten. Het heeft geen effect gehad op zijn goede eetlust later bij het diner. Die peuter van mij, heeft echt een maag als een betonmolen.
Kweeperen en cotognata heb ik redelijk laat in mijn leven ondekt. Maar sinsdien is het maken van cotognata mijn persoonlijk ritueel om de herfst welkom te heten. In de loop van de jaren heb ik van alles verzonnen om deze karwei wat makkelijker c.q. sneller te maken, maar helaas: het duurt toch eventjes. Dit jaar heb ik een geniale idee gehad (al zeg ik het zelf) om het zeven na afloop te vermijden, of ten minste wat sneller te laten verlopen.
Punt is: de schillen en klockhuis van de kweeperen zijn essentieel voor de hoge pectinegehalte, maar niet eetbaar. Dus ooit kookte ik kweeperen in grove stukken tot ze stukkookten, en dan moest ik ze door een zeef halen om de jam eruit te halen. Nu niet meer. Een plakkerige, lange, lastige karwei. Nu doet het de sapcentrifuge voor me.
Onderstaande recept kan je zelf naar eigen smaak aanpassen en varieren met de ingredienten. Als er maar kweeperen en suiker in zitten.
Ingredienten:
kweeperen
suiker
kruiden (kaneel, of kruifnagels, of kardemomzaadjes)
1-2 citroenen (1 per 2 kg. fruit)
Dit jaar ook nog:
1 kg pompoen
2 kg versleten appels, waar mij kinderen mee gevoetbald hadden en die niet meer om aan te zien waren (licht donkere plekken)
Ik heb appels, kweeperen en pompoenen gewassen en in stukken gesneden, de pompoenen nog geschild, en uit de kweeperen en appels de klokhuis verwijderd en apart gehouden.
In de sapcentrifuge heb ik eerst de kweeperen gemalen. De sap heb ik in een grote, lage pan met dikke bodem gedaan, de pulp, samen met de klokhuizen, heb ik in een metalenzeef gedaan die in de kokende sap in de pan hangt. Pectine komt eruit, afval blijft erin om na afloop weggegooid te worden.
Daarna heb ik de appels en pompoen nog in de centrifuge gepureerd, sap en pulp zijn direct in de pan gedaan (deze pulp dus niet in de zeef). Ik heb alle sappen en de pulp goed gemengd, en aan de kook gebracht, samen met de kruiden en het citroensap (je zou voor de lol de schoongeboende, overgebleven citroen sament met de andere reestjes alsnog in de zeef doen). Daarna heb ik een halve kg rietsuiker toegevoegd (voor zo een totaal van 4-5 kg. fruit). Mijn devies is: koken en proeven, en eventueel toevoegen. Hou rekening mee dat de pasta verder indikt, en dus moet je rekening houden dat het nog zoeter wordt. Koken en roeren voor 45 minuten, of tot de fruitmassa uit de zijkanten van de pan loslaat.
Als je hier klaar mee bent kan je twee kanten op: jam, of snoepgelei. De jam doe je in schone potten met deksel, laat je ze onder kokend water 10 minuten steriliseren (met inhoud en deksel, uiteraard, of doe wat je zelf gewoonlijk doet om jam te bewaren) dan in de pan met water en allen laat afkoelen en klaar is kees.
Voor de gelei, doe je de massa 1,5-2 cm. dik, in siliconenvormpjes (minimuffins voor mij) of op bakpapiet op een grotere oveschaal (vierkante werken beter als je geen verdere gedoe wilt). Je laat het nog 3 uur indikken in oven op 75 graad (of minder lang in nog warmere oven, bijv. 160 graad) en als het stevig is, eruit halen, laat afkoelen en als je een grote plak hebt, kan je die in vierkantjes of andere vormen afsnijden, en bewaren in een blik. Ik serveer 1 van deze snoepjes op een minischoteltje bij thee, of gewoon als snoepje, of bewaar ik ze individueel in een papiercupje.
dinsdag 23 oktober 2007
Sterretjessoep
Mijn kinderen zijn dol op kleine sterretjespasta. Die eet je meestal in de soep. Vandaag was papa ook thuis voor de lunch en het leek me een goede kans om warm te lunchen. Dus een supersnelle soep met stelline.
Ingredienten voor 3:
6 eetlepels droge stelline of andere kleine pasta (bij de Turk of mediterranse toko)
1 klont boter
3 grote lepels biologische tomatenpuree
zout naar smaak
water
geraspte Parmezaanse kaas (facultatief)
Breng aan de kook 1 soepkom water per persoon. laat de boter erin smelten en voeg de stelline toe. Voeg de tomatenpureen, en laat koken onder roeren. Voeg zout naar smaak, en als het klaar is, schep het in diepe boorden, en serveer met eventueel Parmzaanse kaas.
In 10 minuten klaar.
Natuurlijk kun je zoiets verder aankleden: met een blik bonen linzen, mais, een handjevol basilicum, olijfolie in plaats van de boter, een toefje zure room erop, of een klontje maitre d'hotel boter. Soepballetjes zijn ook een idee.
Ingredienten voor 3:
6 eetlepels droge stelline of andere kleine pasta (bij de Turk of mediterranse toko)
1 klont boter
3 grote lepels biologische tomatenpuree
zout naar smaak
water
geraspte Parmezaanse kaas (facultatief)
Breng aan de kook 1 soepkom water per persoon. laat de boter erin smelten en voeg de stelline toe. Voeg de tomatenpureen, en laat koken onder roeren. Voeg zout naar smaak, en als het klaar is, schep het in diepe boorden, en serveer met eventueel Parmzaanse kaas.
In 10 minuten klaar.
Natuurlijk kun je zoiets verder aankleden: met een blik bonen linzen, mais, een handjevol basilicum, olijfolie in plaats van de boter, een toefje zure room erop, of een klontje maitre d'hotel boter. Soepballetjes zijn ook een idee.
vrijdag 19 oktober 2007
Soep: bonen met pasta
Ik kan bonensoepen op allerlei maniere eten, vind ze gewoon lekker. In het algemeen probeer ik zelf mijn bonen te weken en te koken, maar het hoeft niet altijd. Deze keer een recept uit waanhoop, ik heb gewoon geen zin in koken dezer dagen.
Ingredienten:
3 eetlepels extravergine olijfolie
2 kleine uien of 1 grote
2 wortels
1 blik grote witte bonen (in het Italiaanse heten ze "fagioli bianchi di Spagna", in het Engels "butter beans"
1 blikje geconcentreerde tomatenpuree
zout, vers gemalen peper en geraspte nootmuscaat n.s.
grappige pasta in klein formaat
bouillon (evt. uit blokje)
Snij de uien en wortels in snippers, laat ze zeker 7-10 minuten fruiten in de olijolie op lage vuur. Voeg de bonen toe (eigenlijk, alle bonen lenen zich hier voor) en de geconcentreerde tomatenpasta (superlekker die biologische in glazenpotjes, zelfs onze C1000 heeft het). Dan 2 kopjes water of bouillon, en pureren met stafmisxer of keukenmachine. Terug in de pan, voeg de pasta en wat extra water of bouillon toe, proef naar zout en specerijen, laat de pasta de helft van de aangegeven tijd koken, dan doe je het vuur uit en laat in pan met deksel, onder roeren elke af en toe, de pasta volledig gaarkoken. Serveer lauwwarm, zeker als er kinderen ook van moeten eten.
Ook lekker met een beetje citroensap erin, of gegarneerd met basilicum of korianderblaadjes.
Ingredienten:
3 eetlepels extravergine olijfolie
2 kleine uien of 1 grote
2 wortels
1 blik grote witte bonen (in het Italiaanse heten ze "fagioli bianchi di Spagna", in het Engels "butter beans"
1 blikje geconcentreerde tomatenpuree
zout, vers gemalen peper en geraspte nootmuscaat n.s.
grappige pasta in klein formaat
bouillon (evt. uit blokje)
Snij de uien en wortels in snippers, laat ze zeker 7-10 minuten fruiten in de olijolie op lage vuur. Voeg de bonen toe (eigenlijk, alle bonen lenen zich hier voor) en de geconcentreerde tomatenpasta (superlekker die biologische in glazenpotjes, zelfs onze C1000 heeft het). Dan 2 kopjes water of bouillon, en pureren met stafmisxer of keukenmachine. Terug in de pan, voeg de pasta en wat extra water of bouillon toe, proef naar zout en specerijen, laat de pasta de helft van de aangegeven tijd koken, dan doe je het vuur uit en laat in pan met deksel, onder roeren elke af en toe, de pasta volledig gaarkoken. Serveer lauwwarm, zeker als er kinderen ook van moeten eten.
Ook lekker met een beetje citroensap erin, of gegarneerd met basilicum of korianderblaadjes.
donderdag 18 oktober 2007
Kaviaar
Het komt alles in een keer (maar is nooit te veel van het goede). Kaviaar. Eerst een minipotje zwart uit Iran (staat nog in de koelkast) en dan ben ik zelf naar Rusland gegaan, heb gelukkig ook bliny met rode kaviaar gegeten en zelfs een pot kunnen aanschaffen.
En nu kan ik met kennis van zaken zeggen, dat ik weet welke manier van consumptie de beste voor mij is. Jammer dat ik zelf geen wodka drink, maar hou je hier van, laat je vooral niet door mij weerhouden om ook er wat bij te drinken.
Nog een ding dat ik vergeten was, maar wat de Rusland-avontuur mij weer herinnerd heeft: het toasten. Tijdens een diner mag gerust een stuk of dertig keer getoast worden, meer is geen bezeaar. En die wodka, dat kun je ad fundum drinken, of per druppel, zoals ik. Als de glaasjes maar rinkelen.
Ik hef dus een toast tot de grotere eer en glorie van alle kaviaar, hetzij grijs, zwart of rood, zolang dat ik het mag eten.
Ingredienten:
1 potje zalmkaviaar (kan ook bij IKEA gekocht worden)
1 gele, sappige citroen
1 lepeltje
1 schaaltje in een bijpassende kleur (overbodig, maar wat is het hier niet?)
1 glaasje ijskoude wodka of sterke warme chai
Plaats 2-3 lepeltjes kaviaar in het schaaltje, besprenkel ze met citroensap.
Snij de citroen in een paar superdunne plakjes en drapeer ze rond de kaviaar. Met het lepeltje eet keen leine hapje, speel ermee in je mond, laat de eitjes klappen tussen tong en hemeltje en geniet ervan. Herhaal tot het op is. Je kunt ook de dunne citroenplakjes in kleine stukjes samen met de eitjes eten.
Variatietip: na zoiets hoef ik eigenlijk niet meer te eten, maar je zou ook het geheel op een bergje superdungsneden ijsbrgsla kunnen serveren.
Wat ik vooraal onweerstanbaar vind van rode zalmkaviaar is de texstuur, het spelen ermee met mijn tong, het glibberig gevoel ervan in de mond. De grijze, daarentegen, omdat de eitjes kleiner zijn, is leuker om met de achterste, buitenste gedeelte van je mond te drukke, smaakt alleen daardoor weer anders.
En nu kan ik met kennis van zaken zeggen, dat ik weet welke manier van consumptie de beste voor mij is. Jammer dat ik zelf geen wodka drink, maar hou je hier van, laat je vooral niet door mij weerhouden om ook er wat bij te drinken.
Nog een ding dat ik vergeten was, maar wat de Rusland-avontuur mij weer herinnerd heeft: het toasten. Tijdens een diner mag gerust een stuk of dertig keer getoast worden, meer is geen bezeaar. En die wodka, dat kun je ad fundum drinken, of per druppel, zoals ik. Als de glaasjes maar rinkelen.
Ik hef dus een toast tot de grotere eer en glorie van alle kaviaar, hetzij grijs, zwart of rood, zolang dat ik het mag eten.
Ingredienten:
1 potje zalmkaviaar (kan ook bij IKEA gekocht worden)
1 gele, sappige citroen
1 lepeltje
1 schaaltje in een bijpassende kleur (overbodig, maar wat is het hier niet?)
1 glaasje ijskoude wodka of sterke warme chai
Plaats 2-3 lepeltjes kaviaar in het schaaltje, besprenkel ze met citroensap.
Snij de citroen in een paar superdunne plakjes en drapeer ze rond de kaviaar. Met het lepeltje eet keen leine hapje, speel ermee in je mond, laat de eitjes klappen tussen tong en hemeltje en geniet ervan. Herhaal tot het op is. Je kunt ook de dunne citroenplakjes in kleine stukjes samen met de eitjes eten.
Variatietip: na zoiets hoef ik eigenlijk niet meer te eten, maar je zou ook het geheel op een bergje superdungsneden ijsbrgsla kunnen serveren.
Wat ik vooraal onweerstanbaar vind van rode zalmkaviaar is de texstuur, het spelen ermee met mijn tong, het glibberig gevoel ervan in de mond. De grijze, daarentegen, omdat de eitjes kleiner zijn, is leuker om met de achterste, buitenste gedeelte van je mond te drukke, smaakt alleen daardoor weer anders.
maandag 8 oktober 2007
Spaghetti al tartufo finto
Mijn nieuwe stagiaire, Alice, komt uit Umbrie, een truffelregio. Toevallig vraag ik haar om mijn truffelrecepten over te typen. Daar krijgen we allebei zin in truffel. Het is lunchtijd. Volgens mij heb ik nog een potje nep-truffelpasta, uit Italie meegenomen, liggen. Hoera, tijd voor spaghetti met truffel. Het leukste van mijn stagiaires is dat ik dan op werkdagen lunchgezelschap heb, anders zou ik toch niet koken voor de lunch. En ze brengen me altijd op ideeen.
Ingredienten:
200 gr. spaghetti (ik gebruik vierkante, alla chitarra)
3 eetlepels extravergine olijfolie
1 teentje knoflook
1 stukje scherpe peper
3 theelepel truffelpasta, of truffelolie of truffelboter naar smaak. Verse zwarte truffel is geen bezwaar, gewoon eroverheen raspen
Kook in ruim kokend gezouten water de spaghetti beetgaar. De laatste 5 minuten kooktijd bak in een pannetje de gesneden knoflook in de olijfolie. Voor het kleurt, voeg het pepertje toe. Laat de spaghetti goed uitlekken, voeg ze weer in de pan, met de knoflookolie, voeg de truffel of truffelproduct toe en serveer, als je wilt, met sterke (pecorino)kaas in splinters.
Ingredienten:
200 gr. spaghetti (ik gebruik vierkante, alla chitarra)
3 eetlepels extravergine olijfolie
1 teentje knoflook
1 stukje scherpe peper
3 theelepel truffelpasta, of truffelolie of truffelboter naar smaak. Verse zwarte truffel is geen bezwaar, gewoon eroverheen raspen
Kook in ruim kokend gezouten water de spaghetti beetgaar. De laatste 5 minuten kooktijd bak in een pannetje de gesneden knoflook in de olijfolie. Voor het kleurt, voeg het pepertje toe. Laat de spaghetti goed uitlekken, voeg ze weer in de pan, met de knoflookolie, voeg de truffel of truffelproduct toe en serveer, als je wilt, met sterke (pecorino)kaas in splinters.
woensdag 3 oktober 2007
Linzensoep
Ik ben groot geworden met linzensoep gemaakt van de bruine linzen van Santo Stefano di Sessanio. Ze zijn bruin, klein, stevig, dus ze breken niet tijdens het koken, maar blijven mooi rond. Het is troostvoedsel, een supersimpele recept, en zo gezond voor groot en oud. Ik geef geen hoeveelheden, gewoon het hele zakje (of de helf ervan) in ruim water koken, wat je niet meteen eet, kan alsnog in de koelkast bewaard worden voor een volgende keer.
Ingredienten:
300 gr. bruine, kleine, stevige linzen. Geen Blondes, die worden pap
ruim water
1 laurierblad
1 teentje knoflook
zout naar smaak
Facultatief: gepelde tomaten in stukjes, vers of uit blik
Kleine pasta (bijv. gebroken spaghetti vam 1,5 cm lang, kleine pijpjes, zie ook onder het recept).
Kook in 20-30 minuten de linzen gaar in ruim water met laurierblad en knoflook erin. Als je wilt, kan je hier gelijk de tomatenstukjes erin doen. Tegen het einde van de kooktijd voeg zout naar smaak toe.
Je kan de pasta direct in de linzensoep doen, doe dan wat meer water erin en na 15-20 minuten kook de pasta erbij tot het gaar is.
Je kan ook 1 à 2 eieren kloppen met patentbloem tot een stevige deeg, even uitrollen, in reepjes snijden en dan in ruiten van 1,5-2 cm., en 2 minuten met de soep laten koken. Deze ruitjes van pasta heten in Abruzzo taccozze en het deeg wat ietsje dikker zijn dan bijv. tagliatelle.
Je kan ook kiezen om de linzen zonder pasta te eten, voor alles geldt: voor het serveren even een draadje vn je lekkerste extravergine olijfolie erop doen.
Ingredienten:
300 gr. bruine, kleine, stevige linzen. Geen Blondes, die worden pap
ruim water
1 laurierblad
1 teentje knoflook
zout naar smaak
Facultatief: gepelde tomaten in stukjes, vers of uit blik
Kleine pasta (bijv. gebroken spaghetti vam 1,5 cm lang, kleine pijpjes, zie ook onder het recept).
Kook in 20-30 minuten de linzen gaar in ruim water met laurierblad en knoflook erin. Als je wilt, kan je hier gelijk de tomatenstukjes erin doen. Tegen het einde van de kooktijd voeg zout naar smaak toe.
Je kan de pasta direct in de linzensoep doen, doe dan wat meer water erin en na 15-20 minuten kook de pasta erbij tot het gaar is.
Je kan ook 1 à 2 eieren kloppen met patentbloem tot een stevige deeg, even uitrollen, in reepjes snijden en dan in ruiten van 1,5-2 cm., en 2 minuten met de soep laten koken. Deze ruitjes van pasta heten in Abruzzo taccozze en het deeg wat ietsje dikker zijn dan bijv. tagliatelle.
Je kan ook kiezen om de linzen zonder pasta te eten, voor alles geldt: voor het serveren even een draadje vn je lekkerste extravergine olijfolie erop doen.
maandag 24 september 2007
Pompoen-risotto
Zoals eerder belooft.
Ingredienten:
3 eetlepels olijfolie
300 gr (of meer) pompoen in blokjes
1 grote ui, gesnipperd
1 scheutje witte wijn
warme kippenbouillon (kan ook uit blokjes)
6 espressokopjes vol met risotto-rijst (van de soorten Arborio, Carnaroli of anders, als het maar rondkorrelig is)
In een pan met een dikke bodem laat de uien in de warme olijfolie zachtijes fruiten, voeg de blokjes pompoen toe, en dan de rijst (vuistregel is: 1 espressokopje per persoon + een beetje voor de grote eters of de lunch morgen), roer goed met een houtenlepel zodat alle rijst is bedekt met de olijfolie. Dan, scheutje bij scheutje, de kippenbouillon die ik als bijproduct van de kip had gehouden, al roerend, tot de rijst gaar is. Het kan gebeuren dat de bouillon op raakt, dan kan je doorgaan met kokend water. Het kan ook zijn dat de bouillon te zout of te sterk is (proeven ondertussen), dan ga je ook verder met water.
Wanneer de rijst gaar is, schep nog wat geraspte Parmezaanse kaas erin (staat niet onder de ingredienten, maar iedere risotto-eter hoort ook altijd een stukje parmezaanse kaas in huis te hebben, en is dat niet het geval, ik vertrouw alle Nederlanders op het feit da ze in de koelkast wat kaas voor in de boterham hebben. Raspen die kaas, dus) meng goed en serveer.
Voetnoot:
Risotto is niet een gerecht, maar een gaartechniek. Wat koken moet, doet dat in een bodempje vocht, het liefste bouillon, die desnods scheutje bij scheutje bijgevuld wordt tot het gerecht gaar is. Je zou bijvoorbeeld ook pasta al risotto of pasta risottata op deze manier kunnen koken, bijvoorbeeld met 1/3 gezeefde mosselvocht, 1/3 olijfolie (dat is veel olie, klopt, maar zeer de moeite waard) en 1/3 witte wijn. Bewaar enkele mossel ter garnering, evenwel wat fijngehaakte platte peterselie. En denk erom, nooit, maar echt nooit, kaas op mosselen of overige vis.
Terug bij de risotto: om deze resultaat te verkrijgen, moet je een rondkorrelige rijst te gebruiken. Japanse sushi-rijst is ook ideaal maar duurder dan de Italiaanse. Je kan ook gewoon rijst in veel water koken, met een saus of room scheppen, en dat wordt een water(ige)ramp, geen risotto. Haal je de rijst nog een beetje al dente uit het kookwater, laat je het nog even doorkoken met de saus en eventueel wat kookvocht erbij, dat wordt het een riso mantecato. Geen probleem, in Zuid Italie kent niemand het verschil, ze maken allerlei lekkere rijstgerechten en noemen ze doodleuk risotto. Terwijl het riso mantecato is.
Ook een prominente Nederlandse chef-vereniging kent het verschil niet: een paar jaar geleden werden 50 beromde chefs en culinaire schrijvers uit heel Europa uitgenodigd ter ere van de presentatie van een EU kookboek voor een chique lunch bij een evenwel chique Haags golfclubhuis. Lunch aangeboden door de chefvereniging. Op het menu, o.a.: risotto huppeldepoep met Basmati-rijst (een notoire langkorrelig rijst, dus ongeschikt voor risotto) en room. Koor van mijn Ierse en Poolse tafelgenoten: "Risotto maak je toch niet met Basmati?". Kijk, in die landen weten ze het wel, in de chique tent niet.
En nu weet je het ook wel.
Ingredienten:
3 eetlepels olijfolie
300 gr (of meer) pompoen in blokjes
1 grote ui, gesnipperd
1 scheutje witte wijn
warme kippenbouillon (kan ook uit blokjes)
6 espressokopjes vol met risotto-rijst (van de soorten Arborio, Carnaroli of anders, als het maar rondkorrelig is)
In een pan met een dikke bodem laat de uien in de warme olijfolie zachtijes fruiten, voeg de blokjes pompoen toe, en dan de rijst (vuistregel is: 1 espressokopje per persoon + een beetje voor de grote eters of de lunch morgen), roer goed met een houtenlepel zodat alle rijst is bedekt met de olijfolie. Dan, scheutje bij scheutje, de kippenbouillon die ik als bijproduct van de kip had gehouden, al roerend, tot de rijst gaar is. Het kan gebeuren dat de bouillon op raakt, dan kan je doorgaan met kokend water. Het kan ook zijn dat de bouillon te zout of te sterk is (proeven ondertussen), dan ga je ook verder met water.
Wanneer de rijst gaar is, schep nog wat geraspte Parmezaanse kaas erin (staat niet onder de ingredienten, maar iedere risotto-eter hoort ook altijd een stukje parmezaanse kaas in huis te hebben, en is dat niet het geval, ik vertrouw alle Nederlanders op het feit da ze in de koelkast wat kaas voor in de boterham hebben. Raspen die kaas, dus) meng goed en serveer.
Voetnoot:
Risotto is niet een gerecht, maar een gaartechniek. Wat koken moet, doet dat in een bodempje vocht, het liefste bouillon, die desnods scheutje bij scheutje bijgevuld wordt tot het gerecht gaar is. Je zou bijvoorbeeld ook pasta al risotto of pasta risottata op deze manier kunnen koken, bijvoorbeeld met 1/3 gezeefde mosselvocht, 1/3 olijfolie (dat is veel olie, klopt, maar zeer de moeite waard) en 1/3 witte wijn. Bewaar enkele mossel ter garnering, evenwel wat fijngehaakte platte peterselie. En denk erom, nooit, maar echt nooit, kaas op mosselen of overige vis.
Terug bij de risotto: om deze resultaat te verkrijgen, moet je een rondkorrelige rijst te gebruiken. Japanse sushi-rijst is ook ideaal maar duurder dan de Italiaanse. Je kan ook gewoon rijst in veel water koken, met een saus of room scheppen, en dat wordt een water(ige)ramp, geen risotto. Haal je de rijst nog een beetje al dente uit het kookwater, laat je het nog even doorkoken met de saus en eventueel wat kookvocht erbij, dat wordt het een riso mantecato. Geen probleem, in Zuid Italie kent niemand het verschil, ze maken allerlei lekkere rijstgerechten en noemen ze doodleuk risotto. Terwijl het riso mantecato is.
Ook een prominente Nederlandse chef-vereniging kent het verschil niet: een paar jaar geleden werden 50 beromde chefs en culinaire schrijvers uit heel Europa uitgenodigd ter ere van de presentatie van een EU kookboek voor een chique lunch bij een evenwel chique Haags golfclubhuis. Lunch aangeboden door de chefvereniging. Op het menu, o.a.: risotto huppeldepoep met Basmati-rijst (een notoire langkorrelig rijst, dus ongeschikt voor risotto) en room. Koor van mijn Ierse en Poolse tafelgenoten: "Risotto maak je toch niet met Basmati?". Kijk, in die landen weten ze het wel, in de chique tent niet.
En nu weet je het ook wel.
woensdag 19 september 2007
Wat te doen met een hele kip
Ik ben dol op kip, en dan bedoel ik niet zo een smakeloos kipfilet, maar een echte kip. Of kippenlevertjes, en niertjes, en maagjes. Dus levend met een Nederlandse vegetarier betekend: verkeerde land (want ingewanden en Nederlanders, ho maar) en verkeerde tafelgenoot. Gelukkig heb ik 2 kinderen die nog opgevoed moeten worden, en die dol op vlees zijn. Dus elke af een toe kan ik wel een grote kip kopen. Die eten we dan in 2 keer op. Groot, want dan hoop ik dat het een beetje volgegroide beest is, en niet een van die turbo-opgepompte kuikentjes die in amper 3 weken slachtrijp moeten zijn.
Soms lukt het bij de horeca-groothandels een Franse kip te kopen met een keurmerk erop dat zegt dat het om een 81-dagen oud beest gaat. Zo ook dus deze keer. Ik heb een forse beest gekocht en daar moet er gekookt worden. En dan ook iets met de reestjes doen. Bouillon van het karkas, bijvoorbeeld.
Ik heb 3 vaste recepten met kip in de oven:
- zout en 2 hele geprikte citroenen in de buikholte
- zout, knoflook en een takje rosmarijn in de buikholte en ook buiten. Deze versie leent zich ideaal voor om ook nog aardappelen in grove stukken erbij de doen, met dezelfde dressing erop. Dan nemen de aardappelen tijdens het koken ook de jus van de kip in, wat ze extra lekker maakt. In dit geval moet je extra olijfolie gebruiken zodat alle aardappelen hiermee goed gecoat zijn.
- zout en balsamico azijn binnen en buiten
Leg een kip met een van deze voorbereidingen in een ovenschaal met een bodempje olijfolie. Zet in warme oven (175 graad C) met een blaadje aluminumfolie losjes erop voor 45 minuten, draai de kip om en nog 20 minuten laten garen, dan weer met de buik omhoog en zonder aluminium nog 15 à 20 minuten laten kleuren. Als je prikt met een vork, moet er witte jus eruit komen, en dan is hij gaar.
Serveer met witte rijst (de jus is zoooo lekker erbij) en rauwe groenten als vooraf. We zijn thuis dol vooral op venkel, gele paprika, komkommerplakjes en wortels, maar je kan ook denken aan rode paprika, malse bleekselderijstengels, appelpaartjes (ben ik allergisch voor) etc.
Mijn trucje is om meteen wat schaaltjes rauwkost op tafel te leggen, dan eten de kinderen ze terwijl ik de laatste dingen in de keuken klaarmaak. Gewoon, zonder sausjes of zo, want als je goede groenten gebruikt, hebben ze al smaak vanzelf. Desnoods, een beetje zout en olijfolie. Volgende keer een recept voor Bagna cauda, een sausje uit Piemonte die de groente omtovert in een volle gerecht.
Dan de restjes: je kan nog bouillon trekken met de restjes kippenbotten. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het gebruik om met de kipcarcassen achteraf bouillon te trekken heb ik alleen in Engelse receptenboeken gelezen, Jamie Oliver voorop. En ik zal ook erbij voegen, dat als Italiaanse dit mij een beetje onsmakelijk leek. Ik bedoel maar, achtegebleven botten in de boorden van mensen zijn toch afval? Daar maak ik geen bouillon van? (Smaken ze bovendien nog ergens naar, als ze al een keer gekookt zijn). Feit is dat als je kip goed gaar is, tijdens het portioneren vallen de botten spontaan uit het vlees, dus je hoeft geen halfgekauwde botten uit de afwas redden.
Deze botten deed ik in een grote pan met water, zout, 1 ui, 2 stengels bleekselderij en 1 laurierblad. Lekkere bouillonnetje is het geworden, ik heb kleine pasta erin gekookt, en de rest bewaard voor de pompoenrisotto die ik van plan ben morgen te maken.
Resultaten:
De kinderen hebben de kip graag bekeken en gegeten. Ze hebben het als vogel erkend, en daar gaat me om, dat ze weten waar voedsel vandaan komt. Eerstgeboren aarzelde in het begin, want zo is hij nu eenmaal, maar ukketje was meteen heel entusiast. Ze vroegen waar die kip vandaan komt, wie maakt het. Oei, dat is gevaarlijk, voor ik het weet heb ik weer twee vegetariers erbij die het zielig voor de diertjes vinden. Dan kan ik niet meer zo makkelijk een hele kip maken (ach, waarom niet, eet ik het gewoon in een week zelf op).
Goed, je bent een eerlijke antwoord aan je kinderen verplicht, dus dan zei ik het. Dat een meneer de kuikentjes groot gevoed had, en dat dan een andere meneer de veertjes geplukt had, want veertjes lusten we niet, toch? (Neeee, bah). Was er nog poep in de kip gebleven? Nee, zei eerstgeboren zelf, dat hadden de meneeren weggehaald. Gelukkig. De hele slachterijverhaal heb ik voor een andere keer bewaard.
Soms lukt het bij de horeca-groothandels een Franse kip te kopen met een keurmerk erop dat zegt dat het om een 81-dagen oud beest gaat. Zo ook dus deze keer. Ik heb een forse beest gekocht en daar moet er gekookt worden. En dan ook iets met de reestjes doen. Bouillon van het karkas, bijvoorbeeld.
Ik heb 3 vaste recepten met kip in de oven:
- zout en 2 hele geprikte citroenen in de buikholte
- zout, knoflook en een takje rosmarijn in de buikholte en ook buiten. Deze versie leent zich ideaal voor om ook nog aardappelen in grove stukken erbij de doen, met dezelfde dressing erop. Dan nemen de aardappelen tijdens het koken ook de jus van de kip in, wat ze extra lekker maakt. In dit geval moet je extra olijfolie gebruiken zodat alle aardappelen hiermee goed gecoat zijn.
- zout en balsamico azijn binnen en buiten
Leg een kip met een van deze voorbereidingen in een ovenschaal met een bodempje olijfolie. Zet in warme oven (175 graad C) met een blaadje aluminumfolie losjes erop voor 45 minuten, draai de kip om en nog 20 minuten laten garen, dan weer met de buik omhoog en zonder aluminium nog 15 à 20 minuten laten kleuren. Als je prikt met een vork, moet er witte jus eruit komen, en dan is hij gaar.
Serveer met witte rijst (de jus is zoooo lekker erbij) en rauwe groenten als vooraf. We zijn thuis dol vooral op venkel, gele paprika, komkommerplakjes en wortels, maar je kan ook denken aan rode paprika, malse bleekselderijstengels, appelpaartjes (ben ik allergisch voor) etc.
Mijn trucje is om meteen wat schaaltjes rauwkost op tafel te leggen, dan eten de kinderen ze terwijl ik de laatste dingen in de keuken klaarmaak. Gewoon, zonder sausjes of zo, want als je goede groenten gebruikt, hebben ze al smaak vanzelf. Desnoods, een beetje zout en olijfolie. Volgende keer een recept voor Bagna cauda, een sausje uit Piemonte die de groente omtovert in een volle gerecht.
Dan de restjes: je kan nog bouillon trekken met de restjes kippenbotten. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het gebruik om met de kipcarcassen achteraf bouillon te trekken heb ik alleen in Engelse receptenboeken gelezen, Jamie Oliver voorop. En ik zal ook erbij voegen, dat als Italiaanse dit mij een beetje onsmakelijk leek. Ik bedoel maar, achtegebleven botten in de boorden van mensen zijn toch afval? Daar maak ik geen bouillon van? (Smaken ze bovendien nog ergens naar, als ze al een keer gekookt zijn). Feit is dat als je kip goed gaar is, tijdens het portioneren vallen de botten spontaan uit het vlees, dus je hoeft geen halfgekauwde botten uit de afwas redden.
Deze botten deed ik in een grote pan met water, zout, 1 ui, 2 stengels bleekselderij en 1 laurierblad. Lekkere bouillonnetje is het geworden, ik heb kleine pasta erin gekookt, en de rest bewaard voor de pompoenrisotto die ik van plan ben morgen te maken.
Resultaten:
De kinderen hebben de kip graag bekeken en gegeten. Ze hebben het als vogel erkend, en daar gaat me om, dat ze weten waar voedsel vandaan komt. Eerstgeboren aarzelde in het begin, want zo is hij nu eenmaal, maar ukketje was meteen heel entusiast. Ze vroegen waar die kip vandaan komt, wie maakt het. Oei, dat is gevaarlijk, voor ik het weet heb ik weer twee vegetariers erbij die het zielig voor de diertjes vinden. Dan kan ik niet meer zo makkelijk een hele kip maken (ach, waarom niet, eet ik het gewoon in een week zelf op).
Goed, je bent een eerlijke antwoord aan je kinderen verplicht, dus dan zei ik het. Dat een meneer de kuikentjes groot gevoed had, en dat dan een andere meneer de veertjes geplukt had, want veertjes lusten we niet, toch? (Neeee, bah). Was er nog poep in de kip gebleven? Nee, zei eerstgeboren zelf, dat hadden de meneeren weggehaald. Gelukkig. De hele slachterijverhaal heb ik voor een andere keer bewaard.
maandag 17 september 2007
Bloemkoolcurry
Ik weet nooit wat te doen met bloemkool, behalve in de groentesoep (zie Minestrone) en onder azijn. Maar Monique heeft recent een curry gesuggereerd, dus bij deze.
Nu dat ik erover nadenkt: bloemkoolcurry. Bloem-kool-curry. Het heeft een muzikale klank. Zeg het nog een keer, nu snel. Leuk, he?
Ingredienten voor 4:
1 bloemkool, in roosjes
1 grote ui, gesnipperd
Garam Masala, n.s.
1/2 blik kokosmelk
vissaus
3 eetlepels olijfolie
Laat in de olijfolie de gesnipperde ui fruiten, voeg meteen 2 koffielepeltjes Garam Masala (of naar eigen smaak), laat pruttelen en geniet van de geur. Voeg de bloemkool en de kokosmelk, meng goed en laat op laag vuur, met een deksel erop, koken tot de bloemkool gaar is, maar nog niet papperig. Serveer met Basmati-rijst.
Nu dat ik erover nadenkt: bloemkoolcurry. Bloem-kool-curry. Het heeft een muzikale klank. Zeg het nog een keer, nu snel. Leuk, he?
Ingredienten voor 4:
1 bloemkool, in roosjes
1 grote ui, gesnipperd
Garam Masala, n.s.
1/2 blik kokosmelk
vissaus
3 eetlepels olijfolie
Laat in de olijfolie de gesnipperde ui fruiten, voeg meteen 2 koffielepeltjes Garam Masala (of naar eigen smaak), laat pruttelen en geniet van de geur. Voeg de bloemkool en de kokosmelk, meng goed en laat op laag vuur, met een deksel erop, koken tot de bloemkool gaar is, maar nog niet papperig. Serveer met Basmati-rijst.
maandag 10 september 2007
Pimp up your 'restjes'
Na een wat zware week met veel werk en/of vertier buitenhuis, zag onze voedzame weekend er zo uit: vrijdagavond, iedereen een halve pizza thuis van de Italiaan om de hoek, voor ik in mijn eentje naar 'Body Lounge' toe ging. 'Body Lounge' gaat door het leven als een toneelproductie, dus zat in het programma van het Fringe festival, maar ik zou het eerder beschouwen als een extra-bodily experience. Culinair gezien, kreeg ik een stukje chocola, een snoepje, een van die smakeloze waterzakjes die in der lande als pruim door het leven gaan, en wat glazen water. Dit allemaal geblinddoek, dus eten met alleen je neus en tast en mond als waarnemers is weer iets anders dan eten met je ogen open.
Zaterdag, repetitie en opening tentoonstelling in Oude Kerk waar we op 23 september gaan optreden. Mijn 5-jarig kind ging mee voor een lunch bij cafe de Jaren: pistou-soep en Thom Kha Khai voor de grote mensen, spaghetti met gehaktballetjes en salade en een broodje voor meneertje. Die consequent maar een halve balletje at (die van mij zijn toch de imprinting-balletjes), voor slappe spaghetti verdronken in een zee van overbodige saus is hij weer veel te veel Italiaans, de salade had ik eigenlikjk voor mijzelf besteld, dus hij at een broodje boter en een chocomel. We grote Italianen aanwezig de rest. 's Avonds doodmoe naar huis, geen zin om te koken, weet je wat? Pizza bij Sebastiano op de Ceintuurbaan. Ook de gehaktballetjes van oom Sebastiano zijn een goede imprinting voor mijn kids. Na de pizza kregen we cadeau een fles prosecco voor thuis, gezien zondag onze 12de huvelijksdag was.
Zondag, papa moet werken en mamma neemt kids naar de ballebak van Ikea, om te dagdromen over mijn toekomstige ideale keuken. Ikea lunch, weer balletjes met friet. 's Avonds, aperitief met de Prosecco van Sebastiano bij een vriend met kapotte poot, en dan afhalen bij Chinees voor ons tweeen en een gebakken eitje voor de kids. Allen, zijn ze bij de Chinees een gerecht vergeten, en ik weet niet eens welke, dus ik moest terug. Na lang wachten krijg ik twee superverse bakjes, met extra rijst.
Dus vandaag moet ik mijn rijstrestjes oppimpen. Geen makkelijke opgave na al deze verwennerij van de vorige 3 dagen. Ik ga voor licht en gezond met zalm en courgette, maar de kinderen eten alleen wat rijst en een appel. Ach, why do I bother anyway?
Pimp up met zalm en courgette
Ingredienten:
- 4 eetlepels olijfolie
- 1/2 grote rode ui (reestje van donderdag)
- 1/2 grote courgette (reestje uit vorige week, weet je nog?)
- 3 mootjes zalm uit diepvries (uit voorraad voor donkere tijden)
- 1 bakje rijst (reestje Chinees van gisteren)
- zout naar smaak
Snij de ui in stukjes en laat even fruiten in de olijfolie. Wanneer de geur superlekker is, voeg 3 mootjes zalm direct uit diepvries, doe er zout naar smaak op en dek met deksel, op laag vuur 10 minuten laten stoven. Daarna, voeg de in stukjes gesneden courgette toe, meng alles goed, en laat even de courgettes zachtjes stoven, zonder deksel als de zalm te veel water heeft afgestaan. Na andere 10 minuten, servern met rijst ernaast. Ik heb alles opgegeten, zo lekker vond ik het. Gelukkig maar, want anders had ik weer restjes over.
Zaterdag, repetitie en opening tentoonstelling in Oude Kerk waar we op 23 september gaan optreden. Mijn 5-jarig kind ging mee voor een lunch bij cafe de Jaren: pistou-soep en Thom Kha Khai voor de grote mensen, spaghetti met gehaktballetjes en salade en een broodje voor meneertje. Die consequent maar een halve balletje at (die van mij zijn toch de imprinting-balletjes), voor slappe spaghetti verdronken in een zee van overbodige saus is hij weer veel te veel Italiaans, de salade had ik eigenlikjk voor mijzelf besteld, dus hij at een broodje boter en een chocomel. We grote Italianen aanwezig de rest. 's Avonds doodmoe naar huis, geen zin om te koken, weet je wat? Pizza bij Sebastiano op de Ceintuurbaan. Ook de gehaktballetjes van oom Sebastiano zijn een goede imprinting voor mijn kids. Na de pizza kregen we cadeau een fles prosecco voor thuis, gezien zondag onze 12de huvelijksdag was.
Zondag, papa moet werken en mamma neemt kids naar de ballebak van Ikea, om te dagdromen over mijn toekomstige ideale keuken. Ikea lunch, weer balletjes met friet. 's Avonds, aperitief met de Prosecco van Sebastiano bij een vriend met kapotte poot, en dan afhalen bij Chinees voor ons tweeen en een gebakken eitje voor de kids. Allen, zijn ze bij de Chinees een gerecht vergeten, en ik weet niet eens welke, dus ik moest terug. Na lang wachten krijg ik twee superverse bakjes, met extra rijst.
Dus vandaag moet ik mijn rijstrestjes oppimpen. Geen makkelijke opgave na al deze verwennerij van de vorige 3 dagen. Ik ga voor licht en gezond met zalm en courgette, maar de kinderen eten alleen wat rijst en een appel. Ach, why do I bother anyway?
Pimp up met zalm en courgette
Ingredienten:
- 4 eetlepels olijfolie
- 1/2 grote rode ui (reestje van donderdag)
- 1/2 grote courgette (reestje uit vorige week, weet je nog?)
- 3 mootjes zalm uit diepvries (uit voorraad voor donkere tijden)
- 1 bakje rijst (reestje Chinees van gisteren)
- zout naar smaak
Snij de ui in stukjes en laat even fruiten in de olijfolie. Wanneer de geur superlekker is, voeg 3 mootjes zalm direct uit diepvries, doe er zout naar smaak op en dek met deksel, op laag vuur 10 minuten laten stoven. Daarna, voeg de in stukjes gesneden courgette toe, meng alles goed, en laat even de courgettes zachtjes stoven, zonder deksel als de zalm te veel water heeft afgestaan. Na andere 10 minuten, servern met rijst ernaast. Ik heb alles opgegeten, zo lekker vond ik het. Gelukkig maar, want anders had ik weer restjes over.
zondag 9 september 2007
Bowine's quiche
Vanavond op bezoek bij Bowine, de quiches en salade''s koningin.
Als ik geen tijd en geen zin heb om te koken maak ik pasta of een soep. Zij maakt quiche, die in een handomdraai klaar is. Vanavond tijdens het aperitief, heeft ze gewoon een pakje bladerdeeg geopend en daarmee een quichevorm bedekt. Volgens mij heeft ze er dan met een vork gaatjes in geprikt. Inmiddels liet ze een paar mootjes zalm met ui in boter fruiten, met zout en peper, met een vork de zalm geprakt, dit allemaal op de bladerdeeg gelegd, (de oven was toen al aan, 180 graag neem ik aan), een ei met slagroom geklopt en erovereen gegoten, in de oven en klaar, nog even 15 minuten om te voortafelen. Want zoveel heb ik geleerd: Italianen houden van natafelen, Nederlanders van voortafelen, met een glaasje wijn of sap en wat knabbeltjes erbij. Leve de cultuurverschillen.
zondag 2 september 2007
Courgettesoep met tonijn
Als ik niet weet wat moet ik koken, dan ga ik boodschappen doen. Je vindt altijd iets supervers en superlekker, en dan komt een nieuwe recept vanzelf. Zo ook gisteren met vis.
Ik vond een geweldig tonijn "yellow fin" om rauw gegeten te worden, en ook al ben ik zelf niet zo dol op rauwe vis, elke af en toe lukt het toch.
Voor de lunch heb ik gewoon een tartaartje gemaakt. Met een mes een mootje tonijn fijn snijden, op smaak brengen met rijstazijn, zout en coriander, eten met zuurdesem grissini (a lievitazione naturale staat erop) en zo is het gedaan. Op een schaaltje ernaast wat extra groente in zuur. Er bleven twee moten tonijn over.
's Avonds moest toch iets voor de kinderen aan tafel komen en dan dacht ik aan courgette soep (had nog een gigantisch exemplaar uit mijn schoomoeder's kas).
Ingredienten voor de soep:
1/2 ui (groot) in stukjes
1 teentje knoflook
1/2 giant courgette, zaden binnen verwijderd en in grove stukken gehakt
2 eetlepels olijfolie
4 glazen water
1 stukje gorgonzola zo groot als een ei, ongeveer
2 eetlepels mascarpone
Ingredienten voor de tonijn:
2 moten verse tonijn
2 eetlepels lichte Japanse soyasaus
2 eetlepels Japanse rijstazijn
2 eetlepels mirin (Japanse kookwijn)
In een pan met een dikke bodem laat in de olijfolie de ui fruiten. Na een paar minuten voeg er het teentje knoflook toe, en na nog een minuut de courgette. Laat op middelgrote vuur alles doorbakken en na 5 minuten voeg er het water toe. Laat met deksel op nog 10 minuten koken. voeg daarna de mascarpone en de gorgonzola en met een stafmixer pureer het. Haal uit het vuur, proef naar zout (moet een klein beetje flauw blijven).
Voor de kinderen heb ik apart kleine sterretjespasta gemaakt (uit een etnische slager aan de Ten Cate-markt) en de soep zo geserveerd (hebben ze toch te weinig van gegeten: te veel gesnoept bij een feestje). Voor ons heb ik de tonijn in streepjes (1cm x 3cm x 0,5 cm, ongeveer) kort gebakken op een met olijfolie gestreken koekenpan, omgedraaid en dan de mengsel van soja, rijstazijn en mirin toegevoegd. Als de marinade opgedroogd was (maakt een lekkere gecarameliseerde korstje), dan heb ik de tonijnstukjes in een diepe bord soep opgeschept, en het was erg lekker. We hebben een tweede bord genomen en dan hoefden wij absoluut niks anders meer.
Wat ik niet snap, we eten toch zo gezond, ik snoep niet erg veel ( maar wel walnoten en amandelen, dat zal het zijn) en toch ben in in de zomer 3 kg. aangekomen. Erg, he?
Ik vond een geweldig tonijn "yellow fin" om rauw gegeten te worden, en ook al ben ik zelf niet zo dol op rauwe vis, elke af en toe lukt het toch.
Voor de lunch heb ik gewoon een tartaartje gemaakt. Met een mes een mootje tonijn fijn snijden, op smaak brengen met rijstazijn, zout en coriander, eten met zuurdesem grissini (a lievitazione naturale staat erop) en zo is het gedaan. Op een schaaltje ernaast wat extra groente in zuur. Er bleven twee moten tonijn over.
's Avonds moest toch iets voor de kinderen aan tafel komen en dan dacht ik aan courgette soep (had nog een gigantisch exemplaar uit mijn schoomoeder's kas).
Ingredienten voor de soep:
1/2 ui (groot) in stukjes
1 teentje knoflook
1/2 giant courgette, zaden binnen verwijderd en in grove stukken gehakt
2 eetlepels olijfolie
4 glazen water
1 stukje gorgonzola zo groot als een ei, ongeveer
2 eetlepels mascarpone
Ingredienten voor de tonijn:
2 moten verse tonijn
2 eetlepels lichte Japanse soyasaus
2 eetlepels Japanse rijstazijn
2 eetlepels mirin (Japanse kookwijn)
In een pan met een dikke bodem laat in de olijfolie de ui fruiten. Na een paar minuten voeg er het teentje knoflook toe, en na nog een minuut de courgette. Laat op middelgrote vuur alles doorbakken en na 5 minuten voeg er het water toe. Laat met deksel op nog 10 minuten koken. voeg daarna de mascarpone en de gorgonzola en met een stafmixer pureer het. Haal uit het vuur, proef naar zout (moet een klein beetje flauw blijven).
Voor de kinderen heb ik apart kleine sterretjespasta gemaakt (uit een etnische slager aan de Ten Cate-markt) en de soep zo geserveerd (hebben ze toch te weinig van gegeten: te veel gesnoept bij een feestje). Voor ons heb ik de tonijn in streepjes (1cm x 3cm x 0,5 cm, ongeveer) kort gebakken op een met olijfolie gestreken koekenpan, omgedraaid en dan de mengsel van soja, rijstazijn en mirin toegevoegd. Als de marinade opgedroogd was (maakt een lekkere gecarameliseerde korstje), dan heb ik de tonijnstukjes in een diepe bord soep opgeschept, en het was erg lekker. We hebben een tweede bord genomen en dan hoefden wij absoluut niks anders meer.
Wat ik niet snap, we eten toch zo gezond, ik snoep niet erg veel ( maar wel walnoten en amandelen, dat zal het zijn) en toch ben in in de zomer 3 kg. aangekomen. Erg, he?
dinsdag 28 augustus 2007
Zomerse minestrone
Deze zomer in Italie leek op een dag opeens of het minestrone-dag was. Iedereen die ik maar tegenkwam bleek minestrone 's middags te hebben gegeten, of plannen te hebben om het 's avonds te maken. Mijn moedere begon ook over minestrone te praten, terwijl met 44 graad buiten en bosbranden in de omliggende heuvels, warm eten een beetje het laatste was wat in me opkwam. Rauwkost en watermeloen, eerder.
Toch is die minestronedrang juist met warm weer logisch. Alle groenten erin, geen vet, alleen wat olijfolie, ideaal om alle weggezwete mineralen terug in je lichaam te krijgen. Warm of koud. Zonder of met pasta, of rijst. Makkelijk te verteren ook. Voedzaam. Light. Wat wil je meer? Om de zoveel tijd maak ik een enorme pan met het idee om voor twee dagen niks anders te eten. Misschien bereik ik zo weer spontaan mijn streefgewicht (ah, vergeet het maar).
Ook zonder zomerse Italiaanse temperaturen was het vandaag zonnig genoeg om zin in minestrone te krijgen. Weer een minder onbeholpen recept dan gisteren, want hiermee ben ik groot geworden.
Ingredienten:
Maak schoon en snij de vlezige groente en aardappelen in dobbelstenen, de wortels en bleekselderij in schijfjes. De bladgroente kan je in dunne reepjes snijden.
Zet in een grote pan met deksel, het liefste een snelkookpan, een bodempje olijfolie, lat de gesnipperde ui erin fruiten, daarna een teentje knoflook toevoegen, daarna alle blokjes groente die een langere kooktijd nodig hebben. Als je broccoli gebruik kan je altijd de hardere blokjes in doen, en de roosjes wat later, net zoals de courgette. Droge borlotti of bruine bonen nu ook doen, samen met hun vocht. Koud water toevoegen tot twee keer het volume van de groenten. Zout naar smaak toevoegen, en ook het korstje kaas OF de schenkel. Het is het een of het andere.
Breng aan de kook, laat 20 minuten in de snelkookpan koken, dan voeg je de zachtere groente en de eventuele rijst (een handjevol), dan nog 10 minuten koken met deksel op en dan de bladgroente, nog 5 minuten. Je kunt het meteen serveren, of lauwwarm, of koud. Mijn devies is heel veel in een keer maken, in de koelkast in een dichte pot tot 4 dagen bewaren.
Ook kan je met de stafmixer alles pureren en eventueel invriezen (dat heet passato di verdure of minestrone passato). Kinderen vinden dit makkelijker te eten, want er zijn geen herkenbare stukjes. Wel heeft alles zo een bruin-groenig vieze kleur, terwijl het mooi aan minestrone is juist de bonte kleur.
Toch is die minestronedrang juist met warm weer logisch. Alle groenten erin, geen vet, alleen wat olijfolie, ideaal om alle weggezwete mineralen terug in je lichaam te krijgen. Warm of koud. Zonder of met pasta, of rijst. Makkelijk te verteren ook. Voedzaam. Light. Wat wil je meer? Om de zoveel tijd maak ik een enorme pan met het idee om voor twee dagen niks anders te eten. Misschien bereik ik zo weer spontaan mijn streefgewicht (ah, vergeet het maar).
Ook zonder zomerse Italiaanse temperaturen was het vandaag zonnig genoeg om zin in minestrone te krijgen. Weer een minder onbeholpen recept dan gisteren, want hiermee ben ik groot geworden.
Ingredienten:
- Een handjevol bonensoort naar keuze zoals fagioli borlotti, of bruine bonen, linzen of dopertwjes, droog, vers of uit blik
- 1 kleine of 1/2 grote ui
- 1 teentje knoflook
- Kies onder allerlei groenten iets die je in blokjes kan snijden zoals pompoen, wortels, courgette, bleekselderij, etc. 2-3 soorten naar keuze. Daarna een soort bladgroente te kiezen tussen snijbiet, spinazie, paksoy, andijvie. Dan 1-2 aardappelen, evt. prei. Geen paprika's
- bloemkool of broccoli in kleine roosjes
- 1-2 verse tomaten
- 3-5 eetlepels olijfolie
- 1 dikke korst Parmigiano Reggiano of Grana Padano (facultatief)
- 1 mergpijp, schenkel of andere botten (ook facultatief
Maak schoon en snij de vlezige groente en aardappelen in dobbelstenen, de wortels en bleekselderij in schijfjes. De bladgroente kan je in dunne reepjes snijden.
Zet in een grote pan met deksel, het liefste een snelkookpan, een bodempje olijfolie, lat de gesnipperde ui erin fruiten, daarna een teentje knoflook toevoegen, daarna alle blokjes groente die een langere kooktijd nodig hebben. Als je broccoli gebruik kan je altijd de hardere blokjes in doen, en de roosjes wat later, net zoals de courgette. Droge borlotti of bruine bonen nu ook doen, samen met hun vocht. Koud water toevoegen tot twee keer het volume van de groenten. Zout naar smaak toevoegen, en ook het korstje kaas OF de schenkel. Het is het een of het andere.
Breng aan de kook, laat 20 minuten in de snelkookpan koken, dan voeg je de zachtere groente en de eventuele rijst (een handjevol), dan nog 10 minuten koken met deksel op en dan de bladgroente, nog 5 minuten. Je kunt het meteen serveren, of lauwwarm, of koud. Mijn devies is heel veel in een keer maken, in de koelkast in een dichte pot tot 4 dagen bewaren.
Ook kan je met de stafmixer alles pureren en eventueel invriezen (dat heet passato di verdure of minestrone passato). Kinderen vinden dit makkelijker te eten, want er zijn geen herkenbare stukjes. Wel heeft alles zo een bruin-groenig vieze kleur, terwijl het mooi aan minestrone is juist de bonte kleur.
Tuisgemaakte cedersiroop
Afgelopen februari heb ik uit Sicilie een ceder meegenomen. Als je er nooit een gezien hebt, moet je je voorstellen een uit de handen gelopen citroen met een dikke schil, zo groot als een meloen en helemaal pukkelig. Bijna een reclame voor het Tumoren Instituut.
Met het wit van de schil (2 cm. dik) en de binnenvrucht heb ik salade gemaakt (gewoon in stukjes snijden, zout en goed olijfolie erop), maar ik vond doodzonde die prachtig geurend pukkelige schil weg te gooien. Het leende zich slecht om te raspen voor in het deeg, zoveel thee met citroenschil drink ik weer niet, dus ik heb alle schil in een dikke glazenpot met goedsluitende deksel gedaan, in laagjes om en om met rietsuiker tussenin. Ik had ook een bergamot van de Noordermarkt in huis, die heb ik er in schijfjes ook in gedaan. Eigenlijk, kan je dit met alle onbespoten citrusvruchten doen wat je wilt. Nog een dikke laag suiker erbovenop, deksel goed dicht en op een vensterbank naar het westen (veel middagzon) enkele maanden laten staan.
Het staat wel in de weg, maar ik ook decoratief, en langsaamaan, het vocht in de schil en bergmot maakte spontaan een siroopje. Dus de schillen kan je als sucade gebruiken, het siroop in water om een limonade te maken, in de thee, in het taartdeeg, overal. Het bederft niet mits je altijd een superschoon en droog lepel gebruikt om de inhoud van de pot uit te vissen. Dan ook weer, een beetje gezond verstand doet geen kwaad. Het is niet de bedoeling dat pot en inhoud een familie erfstuk is die door de generaties heen overhandigd moeten worden. Gewoon lekker consumeren binnen een jaartje, zou ik zeggen.
Met het wit van de schil (2 cm. dik) en de binnenvrucht heb ik salade gemaakt (gewoon in stukjes snijden, zout en goed olijfolie erop), maar ik vond doodzonde die prachtig geurend pukkelige schil weg te gooien. Het leende zich slecht om te raspen voor in het deeg, zoveel thee met citroenschil drink ik weer niet, dus ik heb alle schil in een dikke glazenpot met goedsluitende deksel gedaan, in laagjes om en om met rietsuiker tussenin. Ik had ook een bergamot van de Noordermarkt in huis, die heb ik er in schijfjes ook in gedaan. Eigenlijk, kan je dit met alle onbespoten citrusvruchten doen wat je wilt. Nog een dikke laag suiker erbovenop, deksel goed dicht en op een vensterbank naar het westen (veel middagzon) enkele maanden laten staan.
Het staat wel in de weg, maar ik ook decoratief, en langsaamaan, het vocht in de schil en bergmot maakte spontaan een siroopje. Dus de schillen kan je als sucade gebruiken, het siroop in water om een limonade te maken, in de thee, in het taartdeeg, overal. Het bederft niet mits je altijd een superschoon en droog lepel gebruikt om de inhoud van de pot uit te vissen. Dan ook weer, een beetje gezond verstand doet geen kwaad. Het is niet de bedoeling dat pot en inhoud een familie erfstuk is die door de generaties heen overhandigd moeten worden. Gewoon lekker consumeren binnen een jaartje, zou ik zeggen.
Nep-appeltaart met courgette en cedersiroop
Het was net Uitmarkt in het weekend en oma en opa hadden de kinderen naar Drenthe meegenomen. Handig zo een ophaal- en terugbreng-service: meestal maken we er gebruik van om nog meer ongestoord te werken, deze keer om iets leuks te doen.
Nog mooier en lekkerder waren de etenswaren die ze, samen met de kinderen, terug meenamen: komkommers en courgettes uit de moestuin, schoongemaakte en ingevroren sperziebonen en vlees van eigen koe. Lang leven opa en oma, en de koeien, en de poepbaan van de koeien, en de Hunebedden en al het spannends dat en 3- en een 5-jarige in Drenthe kunnen meemaken. Oma had ook fantastische groente in zuur gemaakt: pompoen met abrikozen en rozijnen en rosmarijn. Smaakte net naar gember, ook al was er geen gember in.
Tijd voor een appeltaart op z'n Italiaans, alleen met courgette in plaats van appels. Want die courgetten moeten toch op.
Ingredienten:
200 gr. patentbloem
100 gr. koude boter
100 gr. suiker
2 eierdooiers (heb ik eigenlijk 2 en 1/2 gebruikt)
1/2 Jumbo courgette
zelfgemaakte cedersiroop (zie helemaal onder)
druppels Crème de cassis
Gooi de eerste 4 ingredienten in de food processor en draai enkele seconden met de mes. Als het deeg te droog en korrelig blijkt te zijn, doe er nog een 1/2 of 1 extra dooier bij. Ik wou eigenlijk 1 extra dooier erin doen, maar het brak onderweg, dus is het maar 1/2 geworden. Precies goed.
Bewaar het deeg een half uurtje in de koelkast. Doe de oven aan op gemiddelde temperatuur (ik heb een hetluchtoven en heb er 175 graad gedaan). Snij inmiddels de courgette in het midden, lepel de zaden weg, en snij het vruchtvlees in dunne halve schijfjes, net halve maantjes. Dun betekent: 1 à 2 mm. Dek met het deeg een lage siliconenvorm (ik had net te weinig deeg om de randen te dekken, dus ik deed maar zonder en de bodem was ook dun) e leg erop, dakpangewijs, de schijfjes courgette. Het is leuk als je vanuit de rand begint, zodat die schijfjes een soort bloem vormen.
Besprenkel de courgettes met basterdsuiker, druppeltjes Crème de cassis en eventueel siroop. Doe in de oven voor 30 minuten en dan ga maar checken. Toen ik het deed, zag ik een mooi gekleurde korstje en veel vocht tussen de courgettes. Heb de siliconenvorm uit de oven gehaald, even gebogen en de vocht weg laten vloeien zonder dat deeg en courgettes ervanuit donderden, en weer terug in de oven gedaan. Na nog 10 minuten oven uitgedaan en taart nog even in gesloten oven laten zitten (dit was per ongeluk, maar heeft de resultaat niet erg beschadigd. Tenminste, ik heb er weinig van gemerkt.)
Ik heb het laten koelen en met veel plezier gegeten. in Italie zou zo een taart nog een dun laagje transparante gelatine erop kunnen gebruiken (dat is, als je een deegrand heeft gemaakt, zodat je met de gelatine alles op een zelfde niveau breng, wat ik dus niet had, volgende keer nog 50% meer deeg maken, dan heb ik, geloof ik, gelijk genoeg deeg), maar ik ben meer van de rechtoe-rechtaan school. Gelatine, mwah. In Nederland maken mensen van die dikke, vochtige appeltaarten, nou, dat is het dus mooi niet. Laat je niet afleiden door het "appeltaart" gedeelte in het titel, het komt anders uit dan je je zou voorstellen.
Nog mooier en lekkerder waren de etenswaren die ze, samen met de kinderen, terug meenamen: komkommers en courgettes uit de moestuin, schoongemaakte en ingevroren sperziebonen en vlees van eigen koe. Lang leven opa en oma, en de koeien, en de poepbaan van de koeien, en de Hunebedden en al het spannends dat en 3- en een 5-jarige in Drenthe kunnen meemaken. Oma had ook fantastische groente in zuur gemaakt: pompoen met abrikozen en rozijnen en rosmarijn. Smaakte net naar gember, ook al was er geen gember in.
Tijd voor een appeltaart op z'n Italiaans, alleen met courgette in plaats van appels. Want die courgetten moeten toch op.
Ingredienten:
200 gr. patentbloem
100 gr. koude boter
100 gr. suiker
2 eierdooiers (heb ik eigenlijk 2 en 1/2 gebruikt)
1/2 Jumbo courgette
zelfgemaakte cedersiroop (zie helemaal onder)
druppels Crème de cassis
Gooi de eerste 4 ingredienten in de food processor en draai enkele seconden met de mes. Als het deeg te droog en korrelig blijkt te zijn, doe er nog een 1/2 of 1 extra dooier bij. Ik wou eigenlijk 1 extra dooier erin doen, maar het brak onderweg, dus is het maar 1/2 geworden. Precies goed.
Bewaar het deeg een half uurtje in de koelkast. Doe de oven aan op gemiddelde temperatuur (ik heb een hetluchtoven en heb er 175 graad gedaan). Snij inmiddels de courgette in het midden, lepel de zaden weg, en snij het vruchtvlees in dunne halve schijfjes, net halve maantjes. Dun betekent: 1 à 2 mm. Dek met het deeg een lage siliconenvorm (ik had net te weinig deeg om de randen te dekken, dus ik deed maar zonder en de bodem was ook dun) e leg erop, dakpangewijs, de schijfjes courgette. Het is leuk als je vanuit de rand begint, zodat die schijfjes een soort bloem vormen.
Besprenkel de courgettes met basterdsuiker, druppeltjes Crème de cassis en eventueel siroop. Doe in de oven voor 30 minuten en dan ga maar checken. Toen ik het deed, zag ik een mooi gekleurde korstje en veel vocht tussen de courgettes. Heb de siliconenvorm uit de oven gehaald, even gebogen en de vocht weg laten vloeien zonder dat deeg en courgettes ervanuit donderden, en weer terug in de oven gedaan. Na nog 10 minuten oven uitgedaan en taart nog even in gesloten oven laten zitten (dit was per ongeluk, maar heeft de resultaat niet erg beschadigd. Tenminste, ik heb er weinig van gemerkt.)
Ik heb het laten koelen en met veel plezier gegeten. in Italie zou zo een taart nog een dun laagje transparante gelatine erop kunnen gebruiken (dat is, als je een deegrand heeft gemaakt, zodat je met de gelatine alles op een zelfde niveau breng, wat ik dus niet had, volgende keer nog 50% meer deeg maken, dan heb ik, geloof ik, gelijk genoeg deeg), maar ik ben meer van de rechtoe-rechtaan school. Gelatine, mwah. In Nederland maken mensen van die dikke, vochtige appeltaarten, nou, dat is het dus mooi niet. Laat je niet afleiden door het "appeltaart" gedeelte in het titel, het komt anders uit dan je je zou voorstellen.
Abonneren op:
Posts (Atom)